Το λες και τύχη να ζήσεις τον έρωτα και την αγάπη μαζί.

Άχ, αυτός.

Νιώθω σαν τον πιο αληθινό άνθρωπο του κόσμου. Σε αυτό βοήθησε και αυτός και ας μην είμαι ο πιο αληθινός άνθρωπος. Άν με ρωτήσεις τι φοβάμαι θα σου απαντήσω τον εαυτό μου και όχι την κοινωνία. Το μυαλό μου που με ξεγελάει και όχι τις σκέψεις της κοινωνίας για το δικό μου μυαλό. Είναι που κουράστηκα να μεγαλώνω με την αντίληψη πως για να αγαπήσω και να αγαπηθώ θα πρέπει να ζω με το μυαλό και ύστερα με την ψυχή. Η ψυχή μου όμως έκανε από πάντα άλλα σχέδια για εμένα. Και ήρθε αυτός.

Την πονηριά του κόσμου, τις εμμονές και τις αμαρτίες των άλλων από νεαρή ηλικία ένιωθα πως δεν επρόκειτο να τις πληρώσω εγώ, όσο και αν το ήθελαν μερικοί. Γιατί εγώ όπως είπα ένιωθα πάντα σαν τον πιο αληθινό άνθρωπο του κόσμου, και ας μην ήμουν. Και ήρθε αυτός.

Μαζί του ρίσκαρα. Ρίσκαρα πολύ, με την καρδιά μου. Και έτσι έχασα. Έχασα πολλά, κυρίως τον εαυτό μου. Και έτσι κέρδισα. Κέρδισα σε συναίσθημα κόντρα σε κάθε μορφής λογική. Και έτσι ξαφνικά, έπαψα να αναζητώ. Έπαψα να ρισκάρω και κυρίως έπαψα να φοβάμαι για τον ορισμό. Γιατί ήρθε αυτός. Έτσι ξαφνικά.

Άχ, αυτός.

«Κάπου σε ξέρω, κάπου σε έχω ξανά δει». Αυτό είπα από μέσα μου μόλις σε γνώρισα και ας μην ήξερα οτι η γνωριμία αυτή θα κράταγε στη καρδιά μου αιώνια. Η ενσυναίσθηση που λες δεν μαθαίνετε. Η ενσυναίσθηση αφορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Και ενώ και στα τρεία αν σημειώναμε και οι δύο τα βιώματα μας θα βρίσκαμε τελείως διαφορετικές εικόνες και εμπειρίες, υπήρξε ένα τεράστιο κοινό. Ένα κοινό που αποτέλεσε και για τους δυό μας την αφετηρία για κάτι σπουδαίο. Ενσυναίσθηση. Και εσύ και εγώ.

Με την πρώτη ματιά, με την κάθε κουβέντα και κάθε επόμενη, ήμουν βέβαιη πως η καρδιά μου σε καταλάβαινε. Το ίδιο και η δική σου. Και συνεχίζουμε ακόμα, μαζί και οι καρδιές μας. Και όταν κουράζονται, ακουμπούν η μία πάνω στην άλλη. Και όταν πληγώνονται δεν νοιάζεται καμία από τις δυο καρδιές τι θα πει ο κόσμος, αφού και σε αυτό η μία καρδιά έχει την δική της καρδιά.

Αχ, αυτός. Αυτός, για εμένα πέρα από βλέμματα είχε και λέξεις. Αυτός για εμένα είχε την δύναμη να ενεργοποιήσει το πεπρωμένο. Ξύπνησε την μοίρα και με βοήθησε να χαθούμε και οι δυό μέσα σε αυτή. «Δεν ξέρω αν θα σε ξανά δω ποτέ», έτσι μου είπε, «αλλά χαίρομαι που υπήρξες για λίγο στη ζωή μου». Και τελικά με βλέπεις ακόμα. Και τελικά υπήρξα για πολύ. Περισσότερο από όσο φανταζόμασταν και οι δυό.

Κάποιες φορές, ίσως σπάνιες, ένας άνθρωπος μπορεί να μοιάζει με δώρο. Και τα δώρα πέρα από χαρά έχουν την δύναμη να ξυπνήσουν και άλλα συναισθήματα. Στη περίπτωση μου, το δικό μου δώρο ήρθε τελικά χωρίς κάρτα αλλαγής γιατί αποφάσισε από την αρχή μέχρι το τέλος να μείνει. Ξύπνησε μέσα μου όλους τους φόβους που φοβόμουν να ξεπεράσω. Μεγάλωσε μαζί με εμένα, ωρίμασα χάρις αυτόν. Πόνεσα, γέλασα, έκλαψα. Ζορίστηκα, προχώρησα και τελικά εξελίχθηκα. Πρώτα μέσα από εμένα και ύστερα μέσα από αυτόν.

Δεν το έκανε ποτέ για να με αλλάξει. Όποιος δεν με ήθελε για αυτό που είμαι, με ένα σύντομο αντίο με έκανε να φεύγω μακριά. Ενώ εκείνος με ένα απλό γειά, με έφερε πιο κοντά από ποτέ. Κοντά στην αλήθεια μου! Κοντά στον ορισμό της αγάπης! Και αν ακόμα δεν μπορώ να ορίσω την αγάπη είναι γιατί η αγάπη είναι θεώρημα και θέλει καθημερινές πράξεις. Δεν αποτελεί μια στάσιμη διαδικασία. Και αν η αγάπη μας αντέξει να συνεχίσει να κινείται μέσα στον χρόνο, τότε είμαι βέβαιη πως η αγάπη θα ακούει πάντα στο ονομά σου.

Το όνομα  σου λοιπόν. Αυτό είναι συνώνυμο της αγάπης, αυτός και ο ορισμός της για εμένα. Και αν το ονομά σου ανήκει σε χιλιάδες πρόσωπα εκεί έξω, το δικό σου πρόσωπο θα είναι πάντα για εμένα το μόνο που θα ξεχωρίζω από χιλιόμετρα μακριά απλά για να πω, αυτός! Αυτός θα είναι πάντα για εμένα ο άνθρωπος που θα επιλέγω να σκέφτομαι όταν μιλώ για αγάπη. Αυτός που δεν υπολογίζει σε τάιμινγκ, σπάει τα ρολόγια, φοβάται την ιδέα του χώρια και δεν δειλιάζει να σκεφτεί ανοιχτά! Για εκείνον, για εμένα, για εμάς!

Αυτός με ερωτεύτηκε και εγώ τον αγάπησα. Και τώρα τι; Τώρα αυτός με αγαπάει και εγώ τον ερωτεύομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το λες και τύχη. Τι όχι;

http://loveletters.gr/