Θανάσης Βισκαδουράκης: Η ζωή στο ορφανοτροφείο και η συγγνώμη του πατέρα του πριν πεθάνει

Ο ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένος στο «Στούντιο 4», όπου και περιέγραψε τις δυσκολίες στο ορφανοτροφείο, τη γνωριμία με την οικογένειά του που ήταν κωφή, αλλά και τις τελευταίες στιγμές με τον πατέρα του.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι μιλάει γρήγορα και εξήγησε τον λόγο. Όπως είπε αυτό συμβαίνει, επειδή «έμαθε στη ζωή του να τα κάνει όλα πολύ γρήγορα».

Για τη ζωή στο ορφανοτροφείο είπε: «Οι σχέσεις με τα άλλα παιδιά ήταν όπως είναι κανονικά με όλα τα παιδιά, ξύλο, μπουνιές, καθημερινότητα, καθαριότητα. Γι’ αυτό και δεν είχα πρόβλημα στον στρατό, ήξερα να καθαρίζω, να σκουπίζω. Ακόμη έχω την πειθαρχία στη ζωή μου».

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ίδρυμα, ο ηθοποιός είπε ότι οι τιμωρίες που του επιβάλλονταν ήταν σκληρές. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με αυτό σχολίασε: «Δύσκολη τιμωρία για ένα παιδί. Τα σημερινά παιδιά, ο γιος μου… δεν περνά από το μυαλό τους».

Στη συνέχεια ο Θανάσης Βισκαδουράκης αναφέρθηκε στα λιγοστά αγαθά που είχε στο ορφανοτροφείο.

«Ξέρεις τι είναι να είσαι ξυπόλητος, να έχεις μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια; Όταν παντρεύτηκα μου είπε η σύζυγος «γιατί κοιτάζεις τα ψυγεία και τα πλυντήρια;» «Γιατί είναι δώρο» της απαντούσα Τον πρώτο καιρό τους μίλαγα. Για σένα είναι κάτι αυτονόητο, σκέψου για εμένα. Έπλενα τα ρούχα στη λεκάνη γιατί δεν είχα, είχα δύο» είπε.

Όσα είπε για την οικογένειά του

Έπειτα, αναφέρθηκε στη βιολογική του οικογένεια, λέγοντας:

«Ο μπαμπάς μου, η μητέρα μου και τα αδέρφια μου, είμαστε 5, ήταν κωφοί. Δεν το γνώριζα ότι ήταν. Κάθε χρόνο τον έβλεπα τον μπαμπά μου στο ορφανοτροφείο αλλά δεν καταλάβαινα ότι ήταν κωφός. Εγώ πήγα στο ορφανοτροφείο, ο Νίκος πήγε στα καράβια, η αδερφή μου πήγε στο εξωτερικό γιατί απογοητεύτηκε από την Ελλάδα. Ο αδερφός μου ο κωφός πήγε σε σχολείο για κωφούς και πήγε τα Σαββατοκύριακα στον μπαμπά μου. Εγώ αποκόπτομαι τελείως από τον οικογενειακό δεσμό. Αισθανόμουν ότι άνηκα στην Θήβα.

Δραπέτευσα όταν μου ήρθε ένα χαρτί και έμαθα ότι είμαι γέννημα θρέμμα Αθηναίος και έπρεπε να πάω στρατό. Πάω στα δηματολόγια και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μου είπε ότι είμαι Αθηναίος».

Ακόμη, ο ηθοποιός πρόσθεσε: «Το σοκ το έπαθα όταν ήρθα Αθήνα. Μου έκανε εντύπωση η φασαρία, ήταν θορυβώδης πόλη, μέσα στα τσιμέντα ενώ εγώ είχα μεγαλώσει μέσα στο πράσινο. Πήγα να πάρω το τρένο, πανικοβλήθηκα και πήγα να γυρίσω Θήβα. Έπρεπε συνέχεια να ρωτάω και το χαρτί έγραφε τη διεύθυνση και δεν ήξερα τα μονά ζυγά. Πήγα στο πατρικό μου σπίτι, χτυπάω το κουδούνι και δεν ανοίγει κανείς.

Με είδαν από το μπαλκόνι και έκλαιγαν στη νοηματική και ήταν οι γονείς του Ζουγανέλη που ήταν θείοι μου. Ο πατέρας μου δεν με περίμενε ποτέ στην Αθήνα. Εκεί ξεκινούν τα δύσκολα, κοιμόμουν σε στρώμα θαλάσσης. Τον δικαιολόγησα και στεναχωριέμαι που δεν είναι εδώ να δει τον γιο μου. Του έκανα κηδεία και στη νοηματική αλλά δεν έκλαψα ποτέ, δεν το ένιωθα. Μου ζήτησε συγγνώμη ο πατέρας μου λίγο πριν πεθάνει.

Κοιταζόμαστε, τον πήρα αγκαλιά, με άφησε να τον αγκαλιάσω. Αισθάνθηκα ότι θα πεθάνει. Με πήρε ο αδερφός μου ο κωφός, ακούω κάτι κραυγές και είπα “Κατερίνα, ο μπαμπάς έχει φύγει”. Είδα κάσα έξω, μπήκα στο σπίτι και έσβησε στην αγκαλιά μου. Η κάσα ήταν αλλουνού».