«Τα παιδιά δεν μας ανήκουν – είμαστε για λίγο οι ξεναγοί τους σε αυτήν εδώ γη»

Απολαύστε την:

«Για τις μανούλες του κόσμου όλου.

“Ανυπομονώ να σε γνωρίσω. Ανυπομονώ να χαζέψω τις γραμμές του προσώπου σου . Να δω τα χεράκια και να φιλήσω τις πατούσες που με κλωτσάνε.

Ανυπομονώ να δω μέσα από τα μάτια σου τον κόσμο. Άραγε θα σου αρέσει περισσότερο η θάλασσα η το βουνό; Ποια μουσική θα είναι εκείνη που θα προτιμήσεις; Θα είσαι παιδί του ήλιου η της βροχής;

Ποιο θα είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο; Το αγαπημένο σου φαγητό; Ανυπομονώ να ακούσω το πρώτο σου ΟΧΙ. Να είμαι η πρώτη που θα γνωρίσει τις γωνιές σου και τις συνήθειές σου.

Να μάθω τα κουμπιά σου, να πασχίζω να βρω τον τρόπο να σε ηρεμώ όταν θυμώνεις… Ανυπομονώ να γνωρίσω το πανέμορφο μυαλό σου και να ησυχάσω την κάθε σου φοβία. Ανυπομονώ να ακούσω την γνώμη σου για τούτο τον κόσμο. Την αίσθηση που σου προκαλεί, τις ιδέες σου, τις αμφισβητήσεις σου. Μέχρι και για την πρώτη μας διαφωνία ανυπομονώ.

Να μεγαλώσω μαζί σου… Να μεγαλώσεις μαζί μου… Ανυπομονώ να σε γνωρίσω και όχι να σου επιβάλλω τη δική μου ζωή. Ανυπομονώ να κοιτάξω τη διαφορετικότητα σου και όχι να σου φορέσω όσα ήδη εγώ έχω χιλιοφορέσει.

Ανυπομονώ να παρατηρώ την κάθε μέρα που μου χαρίζεται κοντά σου… Και να μαθαίνω το ποια είσαι και όχι το ποια θέλω εγώ να γίνεις.

Τα παιδιά δεν είναι δικά μας. Μας χαρίζονται για λίγο… Για Να σταθούμε δίπλα τους ως μέντορες, ως ξεναγοί σε τούτη τη γη.

Και όχι να τους γεμίσουμε το κεφάλι με όσα ήδη εμείς έχουμε αποφασίσει. Ας κάνουμε περισσότερες ερωτήσεις και ας σταματήσουμε να δίνουμε παρωχημένες απαντήσεις.

Ας τα αφήσουμε να γίνουν όσα έχουν προοριστεί να γίνουν και ας σταματήσουμε να θέλουμε παιδιά – πιστά αντίγραφα μας.

Ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας όχι μόνο για αυτά που είναι αλλά ακόμα και για όσα δε θα θέλαμε ποτέ να γίνουν.»

Πηγή