Στίβεν Χόκινγκ: Του είχαν πει πως θα πεθάνει στα 23 του και έκλεισε τα 76

Οι γιατροί μετά τη διάγνωση της ασθένειάς του του έδωσαν μόλις δύο χρόνια ζωής. Η πάθηση, που έχει, σκοτώνει μέσα σε πέντε χρόνια τους πάσχοντες.

Το 1985, ο Χόκινγκ προσβλήθηκε από πνευμονία που απειλούσε τη ζωή του.

Οταν η σύζυγός του Τζέιν ρωτήθηκε εάν θα τερμάτιζε τη μηχανική υποστήριξη, εκείνη αρνήθηκε. Αποτέλεσμα ήταν μία τραχειοτομή, που θα απαιτούσε την εικοσιτετράωρη νοσηλευτική φροντίδα, και θα αφαιρούσε ότι είχε απομείνει από την ομιλία του.

Η εθνική υγειονομική υπηρεσία θα πλήρωνε για οίκο ευγηρίας αλλά η Τζέιν ήταν αποφασισμένη ότι θα ζούσε στο σπίτι. Το κόστος της φροντίδας χρηματοδοτήθηκε από ένα αμερικανικό ίδρυμα.  Νοσοκόμες μισθώθηκαν για τις τρεις βάρδιες που απαιτούνταν για να παρέχουν την εικοσιτετράωρη υποστήριξη που απαιτούνταν. Ενας από εκείνους που απασχολούνταν ήταν η Ελειν Μέισον, η γυναίκα που επρόκειτο να γίνει η δεύτερη σύζυγος του Χόκινγκ.

Για πάνω από μισό αιώνα, ο 76χρονος Χόκινγκ ασχολούνταν με μερικά από τα μεγαλύτερα ερωτήματα γύρω από τη θεωρητική κοσμολογία, την κβαντική βαρύτητα και τις μαύρες τρύπες.

Εχει βγάλει βιβλία, κάνει διαλέξεις, λάβει μετάλλια και βραβεία. Εχει γίνει πρότυπο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες σε όλο τον κόσμο. Η αναπηρία του, άλλωστε, του είχε δώσει μια νέα αίσθηση σκοπού και επιθυμίας για ζωή.

«Επειδή κάθε μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μου, έχω την επιθυμία να αξιοποιώ στο έπακρο κάθε λεπτό», είχε δηλώσει σε ντοκιμαντέρ που έγινε για τη ζωή του.

Ο Χόκινγκ αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα σχετικά με την ασθένειά του. Ο Λιο ΜακΚλάσκι, αναπληρωτής καθηγητής νευρολογίας και ιατρικός διευθυντής του ALS Center στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, επιχειρώντας να εξηγήσει τι συμβαίνει στην περίπτωσή του Χόκινγκ, αναφέρει στο Scientific American:

«Πρόκειται για μια απίστευτα μεταβλητή διαταραχή από πολλές απόψεις. Κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι ζουν δύο έως τρία χρόνια μετά τη διάγνωση. Αλλά αυτό σημαίνει πως οι μισοί περίπου ζουν περισσότερο.

Το προσδόκιμο ζωής ενεργοποιεί δύο πράγματα: οι κινητικοί νευρώνες που διατρέχουν το διάφραγμα, δηλαδή οι μύες του σχετίζονται με το αναπνευστικό. Κοινός τρόπος θανάτου των ασθενών είναι η αναπνευστική ανεπάρκεια.

Ακόμη ένα είναι η επιδείνωση καταπιεσμένων μυών που μπορεί να οδηγήσουν σε υποσιτισμό και αφυδάτωση.

Εάν κάποιος ασθενής δεν έχει αυτά τα δύο, μπορεί να ζήσει για μεγάλο διάστημα, ακόμα και εάν χειροτερεύσει.

Αυτό που συνέβη στον Χόκινγκ είναι απλά εκπληκτικό. Αυτός σίγουρα είναι εξαίρεση».

Στην αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Στίβεν Χόκινγκ: Το χρονικό της ζωής μου», έκλεισε το βιβλίο με την εξής φράση: «Νιώθω πανευτυχής που ήρθα στην ζωή και ασχολήθηκα με την φυσική επιστήμη. Χαίρομαι, αν κατάφερα να βάλω ένα λιθαράκι, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα το Σύμπαν».

Και τα κατάφερε διότι πριν από 33 χρόνια, η πρώην γυναίκα του αρνήθηκε να τον βγάλει από την μηχανική υποστήριξη.

Πηγή