Sorry, αλλά δεν γουστάρω τον πανάκριβο γάμο σου

Για τους φίλους μου μπορώ να γίνω χαλί να με πατήσουν. Πραγματικά.

Θες να μου φέρεις να σου κρατήσω τα παιδιά, όποια ώρα, όποια μέρα; Εδώ είμαι, έτοιμη και γεμάτη προμήθειες, ώστε να μην τους λείψει τίποτα.

Είχες δύσκολη μέρα και θες κάποιον να του πεις τον πόνο σου; Εδώ, σε μένα. Ο άνθρωπός σου. Θα παραγγείλω σουβλάκια, πίτσες, μπίρες, ότι τραβάει η όρεξή σου.

Μόλις γέννησες και θες βοήθεια; Θα σου μαγειρεύω κάθε μέρα, θα σε ταΐζω στο στόμα και άμα λάχει, παίρνω την πεθερά σου και την πάω διακοπές, για να ηρεμήσει το κεφάλι σου. Ένα πράγμα, όμως, αρνούμαι να κάνω για τους φίλους μου, όσο κι αν τους αγαπώ.

Δεν υπάρχει περίπτωση να παρευρεθώ στους πανάκριβους – υπερπαραγωγή γάμους τους.

Όταν παντρεύτηκα πριν από 20 χρόνια περίπου, ο γάμος μου ήταν ο ορισμός του απλού (δηλαδή φτηνού). Το νυφικό μου, που ήταν πιο απλό και από φόρεμα, το αγόρασα από ένα μαγαζί, που έκλεινε και εκποιούσε το εμπόρευμα με ούτε 100 ευρώ. Τα μπάτσελορ και των δυο μας (εγώ δεν ήθελα καν να κάνω, δεν τις χωνεύω τις αμερικανιές) έγιναν το ίδιο βράδυ σε beach bar της παραλιακής με ελάχιστα άτομα και επιλέξαμε για γαμήλιο ταξίδι έναν προορισμό, που μπορούσαμε να φτάσουμε με αυτοκίνητο, για να εξοικονομήσουμε χρήματα. Κάναμε το γάμο στην ενορία μου και ευτυχώς, που ο παπάς ήταν γνωστός και μας επέτρεψε να έχουμε catering έξω από την εκκλησία, οπότε γλιτώσαμε τρελά λεφτά από γαμήλιες δεξιώσεις σε κτήματα και τέτοια και έμειναν όλοι ευχαριστημένοι και το σημαντικότερο, έφυγαν χορτάτοι.

Ούτε περιττή διακόσμηση, ούτε πολλά λουλούδια, λες και πάμε στον Επιτάφιο, ούτε μαλλί – μακιγιάζ νύφης με 500 ευρώ, ούτε τίποτα. Ορκιστήκαμε ενώπιον Θεού και ανθρώπου, ευχαριστήσαμε τους καλεσμένους μας και μέχρι εκεί. Τις οικογένειες, τις βγάλαμε για φαγητό έξω κάπου καλά, όταν γυρίσαμε από το γαμήλιο ταξίδι.

Ήταν τέλεια. Πραγματικά. 20 χρόνια αργότερα και χαμογελάω ακόμα, όταν το θυμάμαι, επειδή πέρασα καλά και το έζησα. Ένας γαμπρός. Μια νύφη. Ένα φόρεμα και ένα «Ησαΐα χόρευε» με ανθρώπους, που αγαπάμε να μας περιβάλλουν. Πανεύκολο. Είχαμε όλα, όσα χρειαζόμασταν, για να ξεκινήσουμε το γάμο μας με το δεξί. Αυτό το καρναβάλι, που συμβαίνει σήμερα στους γάμους, ευτυχώς δεν υπήρχε, όταν παντρεύτηκα.

Ξέρεις, τί άλλο δεν είχαμε εκείνη την ημέρα;

Ένα γαμο-δάνειο (δάνειο για τα έξοδα του γάμου, μην παρεξηγηθώ) να πληρώνουμε τη μισή μας ζωή.

Και σίγουρα δεν ήμασταν από αυτούς, που είχαμε την απαίτηση να πληρώσουν τα μαλλιά της κεφαλής τους οι γονείς ή οι κουμπάροι μας. Εμείς παντρευόμασταν, αυτοί θα πλήρωναν;

Πρόσφατα, μια φίλη μου είπε, πόσα έπρεπε να πληρώσει, για να γίνει κουμπάρα στο γάμο της καλύτερής της φίλης. Όσο μου απαριθμούσε τα «αιτήματα» της νύφης ή, καλύτερα, τις απαιτήσεις της, έμεινα έκπληκτη από τα ποσά, που έπρεπε να δαπανήσει. Εξοργίστηκα με τη συγκεκριμένη νύφη, που ήταν τόσο άπληστη, απαιτούσε να γίνουν και οι άλλοι το ίδιο για χάρη της και έδειχνε επιδεικτικά σε όλους το γεμάτο διαμάντια δαχτυλίδι της (έτυχε να την ξέρω).

Σοβαρά νύφες, πάτε καλά;

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ σε καμία περίπτωση δεν θα έδινα τόσα λεφτά για μια φορεσιά, που θα φόραγα μια φορά στη ζωή μου και μετά θα την έτρωγε ο σκόρος και το σαράκι. Και στις απόκριες φοράμε στολές, αλλά δεν σκάμε τόσα. Και ας σταματήσει πια αυτό το «Μια φορά ντύνομαι νύφη», εντάξει; Δεν αξίζει τον κόπο.

Για να μην πω για τα μπάτσελορ πάρτι, που τα σιχαίνομαι. Αυτά μας φάγανε. Πρέπει να το γλεντάς από τώρα, μόνο και μόνο επειδή παντρεύεσαι; Σιγά τον πολυέλαιο. Έχεις μια ζωή μπροστά σου να κάνεις πάρτι και χαρές κάθε μέρα.

Και τα ταξίδια μου αρέσουν και οι εκδρομές. Όταν, όμως, παντρεύεσαι, δεν μπορείς να απαιτείς να σου τα σκάσουν χοντρά οι άλλοι, για να καλύψεις τα έξοδα του γαμήλιου ταξιδιού σου στο Πουέρτο Ρίκο. Αν θες εσύ να το γιορτάσεις, καλά κάνεις, αλλά δεν μπορείς να παραπονιέσαι, επειδή ο μπατζανάκης του θείου του ξαδέλφου του γαμπρού, έβαλε μόνο 30 ευρώ στο φάκελο και όχι παραπάνω. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δώσει τίποτα.

Πριν αρχίσεις, λοιπόν, να με αποκαλείς «κακή φίλη», άκουσέ με. Όταν οι φίλοι και οι φίλες μου, μου ανακοινώνουν, ότι παντρεύονται, χαίρομαι ίσως και περισσότερο από αυτούς. Μου αρέσει η ιδέα του γάμου και, όπως είπα πριν, θυμάμαι το δικό μου με μεγάλη νοσταλγία. Απλώς δεν μπορώ να χωνέψω την ιδέα, ότι οι άνθρωποι σπαταλάνε έτσι τα χρήματά τους και έχουν και την απαίτηση να κάνουν το ίδιο και οι άλλοι.

Από νυφικά, που κοστίζουν όσο ένα μικρό διαμέρισμα μέχρι δεξιώσεις γάμων, που κάνουν το Παλάτι του Μπάκιγχαμ να μοιάζει κοτέτσι, οι γάμοι αυτοί έχουν ξεφύγει.

Τα ζευγάρια, που παντρεύονται, θα μου πεις, έχουν το δικαίωμα να ξοδέψουν τα λεφτά τους, όπως θέλουν. Και καλά κάνουν. Τα έχουν και τα σκάνε, όπως τραβάει η καρδιά τους. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι πρέπει να συμμεριστώ αυτή την άλογη σπατάλη για λόγους επιδειξιομανίας. Όταν βλέπω το πανάκριβο νυφικό, γεμάτο από κρύσταλλα Σβαρόφσκι, την άμαξα, που φέρνει τη νύφη, τα αμέτρητα λουλούδια έξω και μέσα στην εκκλησία και τα φαγητά, που περισσεύουν, να πετιούνται στο τέλος της βραδιάς, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Σε αυτό τσίρκο, δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να συμμετάσχω, που να παντρεύεται η ίδια μου η κόρη.

Ξέρω, ότι ο γάμος σου είναι η απόδειξη της βαθιάς και δυνατής αγάπης σου για το σύζυγό σου. Και ξέρω, ότι, όπως όλες οι γυναίκες, έτσι και εσύ θες να αισθάνεσαι σαν πριγκίπισσα έστω για μια μέρα. Κι εγώ κάπως έτσι ένιωθα, όταν φορώντας το πέπλο μου, πλησίαζα το σύζυγό μου, που με περίμενε χαμογελαστός στα σκαλιά της εκκλησίας, αλλά λυπήσου μας και δείξε μια εγκράτεια.

Οι κουμπάροι σου θέλουν πραγματικά το καλύτερο για σένα την ημέρα του γάμου σου και είναι τιμή τους και μόνο, που τους ζήτησες να σταθούν εκείνη τη μεγάλη μέρα δίπλα σου. Δεν μπορείς, όμως, να απαιτείς να καταξοδευτούν για σένα και τον άντρα σου, για να κάνεις εσύ τη μόστρα σου σε φίλους και συγγενείς.

Οφείλεις να δεις το ηθικό – συναισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης. Ο κουμπάρος ή η κουμπάρα σου είναι ένα πρόσωπο, που μεγαλώσατε μαζί, που αγαπιέστε βαθύτατα και δεν έχετε τσακωθεί ποτέ. Του/της αξίζει να τον/την ξεφραγκιάσεις, τη στιγμή, που δεν θα μπορεί να σου φέρει αντίρρηση, για να μην σε στεναχωρήσει; Νομίζω, πως όχι. Μην αφήνεις τα υπερβολικά σου «θέλω» να γκρεμίσουν τις φιλίες σου. Θες να σου πει «να ζήσετε» από καρδιάς και να το εννοεί και όχι από μέσα του/της να σε βρίζει, που τον/την έβαλες σε αυτή τη διαδικασία;

Έτσι, φίλοι μου, θα χαρώ να έρθω στο γάμο σας, να σας ευχηθώ, αλλά αν είναι να το παρακάνετε, προτιμώ να κάτσω σπίτι μου.

Πηγή: singlewoman.gr