«Πέθανε ο άντρας μου και δεν με νοιάζει, στα 40 δεν πήγα, δεν έκανα μνημόσυνα και δεν πατάω στο νεκροταφείο»

«Διαβάζω πολύ καιρό τώρα τις ιστορίες σας και σας συγχαίρω για την αξιέπαινη προσπάθεια. Σκέφτηκα πολύ πριν σας γράψω αλλά θέλω κάπου να τα πω και νομίζω πως και άλλες χήρες στη θέση μου νιώθουν έτσι όπως εγώ. Θα ακουστώ σκληρή αλλά είμαι έτοιμη να με κρίνει και ο κόσμος και ο Θεός.

Έχω δυο αγόρια 2 και 4 χρονών. Γνώρισα τον άντρα μου σε ένα ταξίδι με τη δουλειά, αγαπηθήκαμε πολύ και πήγα να μείνω στον τόπο καταγωγής του, αφήνοντας πίσω τις παρέες μου, τους γονείς μου και κυρίως μια πολύ καλή δουλειά. Από στέλεχος έγινα νοικοκυρά και δεν το μετάνιωσα, το έκανα για την αγάπη του. Δυστυχώς όμως αντί για αγάπη, πήρα προδοσία. Διότι για αυτόν ήμουν απλά μια καλή βιτρίνα στον παράνομο δεσμό του.

Είχε 6 χρόνια παράλληλη σχέση

Είχε δεσμό 6 χρόνια με τη γυναίκα του δημάρχου. Όλοι τον πίεζαν να παντρευτεί, να νοικοκυρευτεί, ξέρετε τώρα πώς είναι στα χωριά. Ο άντρας μου ήταν άνθρωπος που έκανε αυτό που ήθελε χωρίς να ακούει ποτέ κανένα και για αυτό τον αγάπησα, όμως ήθελε να καλύψει και τη κυρία και να μπορεί να συνεχίσει τη σχέση τους με τη κάλυψη του οικογενειάρχη. Δυστυχώς όλα αυτά τα έμαθα αφού πέθανε. Πέθανε από ανακοπή ξαφνικά εκεί που δούλευε και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τρελάθηκα δεν σκεφτόμουν ήμουν σαν χαμένη. Τη κηδεία δεν τη θυμάμαι καλά, είχα πάρει ηρεμιστικά για να μπορέσω να σταθώ και να στηρίξω τα παιδιά μου. Έφτασα πάρα πολύ κοντά στη τρέλα, δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα, δεν έκανα μπάνιο, δεν φρόντιζα τα παιδιά και το σπίτι. Ένα μήνα όλο αυτό. Μέχρι που ήρθε μια θεία του άντρα μου που με έβλεπε σε αυτή τη κατάσταση και αποφάσισε να μου τα πει “Ο άντρας σου δεν ήταν και τόσο Άγιος για να τον κλαίς!” μου είπε.

Φυσικά δεν την πίστεψα, της ζήτησα αποδείξεις. Μου είπε πως της το είχε πει και δεν είχε αποδείξεις. Σχεδόν τη πέταξα έξω από το σπίτι αλλά με έτρωγε να μάθω. Πήγα και έπιασα την ίδια την ερωμένη του και ω ναι! Δεν το αρνήθηκε. Η ειλικρίνειά της αλλά και το επίπεδο που κράτησε στη συζήτηση με ξάφνιασαν. Έφυγα από το σπίτι της με την εντύπωση όχι μιας ανήθικης γυναικούλας που χάλαγε σπίτια αλλά μιας γυναίκας που αγαπούσε τον άντρα μου και δεν ήξερε τι να κάνει. “Κάθε φορά χωρίζαμε και κάθε φορά γυρνούσε κλαίγοντας ο ένας στον άλλον” μου είπε. Μπράβο ρε παιδιά αλλά εγώ τι σας έφταιξα; Τα παιδιά μου τι σας έφταιξαν;

Ο άπιστος άντρας της την έκανε να τον διαγράψει εντελώς

Στα σαράντα δεν πήγα. Δεν έκανα κανένα μνημόσυνο και δεν ξαναπάτησα στο νεκροταφείο. Όλο το χωριό έπεσε πάνω μου και τι δεν είπε. Μέχρι ότι και τα παιδιά μας δεν είναι δικά του. Μέχρι και σήμερα είμαι δακτυλοδεικτούμενη. Άκουσα όσα θα έπρεπε να ακούσει η ερωμένη του αλλά δεν με άγγιζε τίποτα. Σαν να πάγωσα σαν να μην παντρεύτηκα αυτό τον άνθρωπο σαν να μην τον αγάπησα. Κάτι μέσα μου πέθανε περισσότερο απ’ ό,τι εκείνος. Εκείνος πέθανε μια φορά, εγώ όμως πέθανα 50. Δεν ξέρω τι έπαθα, μετάλλαξη. Δεν είμαι λυπημένη, δεν είμαι όμως ούτε χαρούμενη. Είμαι αδιάφορη. Πέταξα τα μαύρα και συνεχίζω τη ζωή μου σαν να μην είχα ποτέ σύζυγο αλλά μόνο παιδιά. Εννοείται ότι κανείς δεν μου μιλάει ούτε οι γονείς του. Δεν φτάνει που με κεράτωνε και το γνώριζαν έχουν και άποψη. Σύντομα σκοπεύω να γυρίσω στην Αθήνα μόλις ο μεγάλος τελειώσει τον παιδικό σταθμό.

Η ψυχολόγος που κάνω συνεδρίες στο ίντερνετ μου λέει ότι πρέπει να τον συγχωρήσω αλλιώς δεν θα ησυχάσω ποτέ πραγματικά μέσα μου. Είναι νωρίς δεν μπορώ να το κάνω. Πως να συγχωρήσω κάποιον που όταν με παντρευόταν, είχε την ερωμένη του ανάμεσα στους καλεσμένους; Πως να κλάψω για κάποιον που όταν γεννούσα τα παιδιά μας, έτρεχε στην ερωμένη του κλαίγοντας για τον δεσμό τους; Πως να στενοχωρηθώ για το θάνατο κάποιου που ήθελε να αλλάξω όλη μου τη ζωή για να μην αλλάξει τη βολή του και τη βολή της γκόμενας; Για μένα ο άνθρωπος αυτός, δεν είναι πια ο άντρας μου ή ο πατέρας των παιδιών μου. Είναι απλά κάποιος…

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Ελπίζω να με καταλάβετε και αν με κρίνετε, δεν με πειράζει, συνήθισα…

Νότα»