Όταν ένα δευτερόλεπτο αλλάζει τη ζωή σας ως γονιός

Η 3η Νοεμβρίου 2013 ξεκίνησε ως μια όμορφη ,χαρούμενη ημέρα γεμάτη γέλια! Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το απόγευμα της ίδιας ημέρας θα βρισκόμασταν σε ένα ασθενοφόρο, στο δρόμο προς ένα από τα καλύτερα παιδικά νοσοκομεία..

Χρειάστηκε ένα δευτερόλεπτο για να αλλάξουμε ριζικά την ζωή μας. Ο γιος μου, ο Nathanial , έπεσε από τα σκαλιά του σπιτιού. Πέρασαν αρκετές ώρες μέχρι να αντιληφθούμε τα σοβαρά συμπτώματα του ατυχήματος. Αρχικά μας θεωρούσαν τυχερούς που το πρόβλημα δεν χρειαζόταν χειρουργική επέμβαση παρά μόνο παρακολούθηση.. Όταν όμως μας ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας μαγνητικής τομογραφίας κι ενός ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος (ΗΕΓ) ο κόσμος μας αναποδογύρισε. Ο Nathanial διαγνώστηκε με επιληψία , αναπτυξιακές καθυστερήσεις, υποτονία κι συμπτώματα αυτισμού. Εμείς προσευχηθήκαμε απλά το παιδί μας να γίνει καλά .Η πρώτη τονικοκλονική κατάσχεση του παιδιού έγινε λίγες εβδομάδες αργότερα. Στη συνέχεια ακολούθησαν πολλές επιληπτικές κρίσεις. Κάθε μέρα ήταν εφιαλτική!

Μέχρι τον Ιούνιο του 2015 , ο Nathanial έρχόταν αντιμέτωπος με περισσότερες από 30 επιληπτικές κρίσεις την ήμερα. Οι φαρμακευτικές συνταγές ήταν πολλαπλές για την άμβλυνση του προβλήματος όμως η κατάσταση χειροτέρευε κάθε μέρα. Ένα άλλο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα , τον Αύγουστο 2015 επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας.. Ο μικρός Nathanial έπασχε από ένα σπάνιο σύνδρομο ονομαζόμενο Lennox-Gastaut.Όλο το πάζλ άρχισε να δένει.Όλες αυτές οι κρίσεις επιληψίας και τα διάφορα συμπτώματα πλέον είχαν νόημα. Όμως ξαφνικά η εμφάνιση μιας λαρυγγίτιδας σε συνδυασμό με τον ιό του προκαλούν πόνο κι τον εμποδίζουν στο περπάτημα. Επίσης το παιδί μου πέρασε σοβαρή βακτηριακή λοίμωξη ,χωρίς γνωστή αιτία.. Αλλά εξακολουθεί να είναι θαρραλέος κι ισχυρός!! Ένας γενναίος πολεμιστής.

Υπήρχαν πολλές δύσκολες στιγμές.Κάποιες,ήταν η μέρα πού έμαθα ότι το παιδί χρειαζόταν αναπηρική καρέκλα κι κράνος, η στιγμή που μου είπαν ότι μπορεί ποτέ να μην απκτήσει τον έλεγχο των επιληπτικών κρίσεων. Επίσης η μέρα που ο γιός μου ήταν εφοδιασμένο με ορθωτικά πέλματα για να μπορεί να περπατήσει. Περάσαμε μέρες που ένιωσα φόβο και στεναχώρια.

Πάντα όμως πιστεύω ότι οι χαρούμενες κι ευτυχισμένες στιγμές λάμπουν μέσα απο την θλίψη.Έτσι θεωρώ ότι υπήρχαν κι ημέρες χαράς.Όπως η μέρα που το Κανε μια Ευχή επέλεξε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του Nathanial κι αρχίσαμε τις προετημασίες για το ταξίδι μας . Επιπλέον η μέρα που το μικρό αγοράκι έτρεξε 50 πόδια χωρίς πτώση . Ακόμα κι οι στιγμές που όλη η κοινότητα έδειξε την συμπαραστασή της… Αυτές, κι πολλές άλλες στιγμές σου δίνουν δύναμη να παλέψεις!!

Κάθε χαμόγελο του παδιού μου με κάνει να αφήσω τις άσχημες μέρες μακρια.Ανέκτησα ξανά την πίστη μου, κατάλαβα πόσο πολύτιμη έιναι η ζωή , έμαθα πόσο τυχερή είμαι που έχω τον Νathanial ,γιό.

Το μήνυμα ζωής του Nathalian θα μπορούσε να είναι να ζούμε την ζωή χωρίς να φοβόμαστε τις δοκιμασίες που περνάμε. Αρκεί μέσα απο τις καθημερινές μας στιγμές να απολαμβάνουμε την αγάπη κι την χαρά, γιατί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να χάσουμε τα πάντα όμως σε ένα δέυτερο μπορεί η ζωή να μας χαμογελάσει ξανά ,αρκεί να μην εγκαταλείπουμε την ελπίδα μας.
Πηγή