Οικογένεια δεν είναι αυτό που γεννάς, αλλά αυτό που φτιάχνεις: Χήρα μαμά δίνει μαθήματα ζωής

Πάντα περνάγαμε όμορφα και σαν ζευγάρι και σαν οικογένεια αργότερα, αν και το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας δεν βρισκόμασταν καν. Εργασιομανής εκείνος, εργασιομανής κι εγώ, άντε να βλεπόμασταν λίγο το πρωί και λίγο το βράδυ.

Δεν μπορώ να εξηγήσω στον εαυτό μου ούτε σε κανέναν άλλον γιατί επέλεξα να δουλεύω τόσες πολλές ώρες αντί να χαρώ τον άντρα μου και το παιδί μου. Οικονομικό πρόβλημα δεν υπήρχε. Μπορούσα να δουλεύω τις μισές ώρες και τις υπόλοιπες να περιποιούμαι και να χαίρομαι τους δύο άντρες της ζωής μου. Το μωρό μεγάλωνε και εγώ ήμουν στην ουσία απούσα από τη ζωή του. Να ‘ναι καλά οι γιαγιάδες, οι παππούδες και οι νταντάδες που το είχαν αναλάβει.

Ο άντρας μου από την άλλη λάτρευε τις μικρές, αλλά και τις μεγάλες αποδράσεις. Πάμε το Σαββατοκύριακο εκδρομούλα με το παιδί στο Ναύπλιο; Άλλη φορά. Πάμε τα Χριστούγεννα ταξίδι στο Βερολίνο, που ξέρω πόσο αγαπάς; Του χρόνου. Όλο έβρισκα άθλιες δικαιολογίες για να μη χαλάσω τη βολή μου. Υπήρχε πάντα η επόμενη φορά, το «του χρόνου». Αναβολή στην αναβολή, ήρθε ο καιρός που τελείωσαν και αυτές. Ο άντρας μου έφυγε από τη ζωή και μόνο τότε κατάλαβα τί έκανα τόσο καιρό. Δεν του έκανα το χατίρι μια φορά να φύγουμε. Αργότερα και αργότερα. Πάρε τώρα ένα αργότερα, είπα μέσα μου, και κάτσε να το φας.

Όλα ξαφνικά έγιναν θαμπά και άχρωμα. Δεν είχα όρεξη και διάθεση για τίποτα. Είχα όμως κι ένα παιδί, που δεν είχε άλλον στον κόσμο. Όταν ο μπαμπάς του πέθανε ήταν μόλις 1 έτους. Τότε ήταν που ορκίστηκα ότι όλα θα αλλάξουν. Δεν μπορούσα να το βάλω τώρα κάτω. Ειδικά τώρα. Η Γιορτή της Μητέρας και πιο πολύ η Γιορτή του Πατέρα είναι κάπως αμήχανες για προφανείς λόγους. Το καλοκαίρι και τις Γιορτές τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης γεμίζουν από φωτογραφίες ευτυχισμένων παιδιών με τους γονείς τους σε πλοία, αεροπλάνα, στα χωριά τους ή ακόμα και στο σπίτι τους αν επιλέξουν να μη μετακινηθούν. Δεν βλέπεις παρά τη χαρά των γονιών και την ευτυχία στα πρόσωπα των παιδιών τους.

Έπρεπε να κάνω κάτι, αλλά δεν έβρισκα τί. Χωρίς σύζυγο και χωρίς τον μπαμπά του παιδιού μου ένιωθα ότι ήταν όλα ανώφελα. Μέχρι που μια μέρα θυμήθηκα τα λόγια του. «Πάμε διακοπές; Πάμε κανένα ταξιδάκι;». Μια ζωή αναβολή στην αναβολή. Τώρα είχε έρθει η ώρα να του κάνω το χατίρι. Μπορεί να ήταν μακριά μας, αλλά ήξερα ότι θα ένιωθε ευτυχισμένος αν μας έβλεπε να κάνουμε επιτέλους αυτό, που τόσα χρόνια ζητούσε και εγώ δεν δεχόμουν.

Η καλύτερή μου φίλη, χωρισμένη με δυο παιδιά, είχε να πάει διακοπές κάτι χρόνια. Όταν της είπα «Τώρα είναι η μεγάλη μας ευκαιρία», αυτό ήταν. Είχε κουραστεί κι εκείνη από τις συνεχείς διαμάχες με τον πρώην της και το είχε μεγάλη ανάγκη να ξεφύγει. Τα παιδιά της είναι μερικά χρόνια μεγαλύτερα από το δικό μου και ταιριάζουν πολύ.

Αποφασίσαμε για το παρθενικό μας ταξίδι να πάμε Ιταλία. Ο χρόνος ήταν σχετικά περιορισμένος, οπότε όσο και να θέλαμε δεν μπορούσαμε να πάμε πιο μακριά. Περιττό να πούμε ότι η γκρίνια των παιδιών ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία τους, γιατί ήθελαν Disneyland, αλλά τους υποσχεθήκαμε ότι το επόμενο ταξίδι μας θα είναι εκεί, οπότε ησύχασαν.

Του το χρωστούσα. Έπρεπε να το κάνω για μένα και το παιδί.

Ήταν τόσο λυτρωτικό. Ωραίος καιρός, καινούργια μέρη, όμορφα δρομάκια, πανέμορφες πόλεις. Μέναμε σε ένα τέλειο ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα, που είχε και πισίνα με θαλασσινό νερό. Ένιωσα για πρώτη φορά μετά από καιρό ευτυχισμένη. Ειδικά όταν έβλεπα το μικρό να τρέχει, να γελάει και να παίζει με τα άλλα παιδάκια δίπλα στην πισίνα, τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι το νόημα της ζωής κρύβεται εκεί και όχι σε ένα γραφείο πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή. Είχα χάσει σημαντικές στιγμές από τη ζωή του παιδιού μου και το μετανιώνω. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο άντρας μου είχε «φαγωθεί» όλα αυτά τα χρόνια.

Ήταν η πρώτη φορά, που άφηνα τη δουλειά μου, αλλά όχι η τελευταία. Ήταν όμως η τελευταία φορά που άφηνα την οικογένειά μου. Έπρεπε να μείνω χήρα για να καταλάβω ότι είχα οικογένεια και δεν είχα.

Στην Ιταλία χορτάσαμε φαγητό, περπάτημα και κολύμπι. Ήταν στιγμές μοναδικές. Κατάλαβα πόσο κουρασμένη ήμουν όταν έπεσα να κοιμηθώ στο κρεβάτι του ξενοδοχείου. Τόσα χρόνια δουλειάς τί περίμενα και εγώ; Έκανα λάθη, πολλά λάθη και το πλήρωσα με τον τρόπο μου.

Η φίλη μου από δίπλα άλλο πράγμα δεν έλεγε, παρά πόσο ωραία είναι και τί χάναμε τόσα χρόνια. Πολλά είχαμε χάσει, αλλά είχε έρθει ο καιρός να τα βρούμε. Δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια. Ή θα μας «έτρωγε» η ζωή ή εμείς αυτή.

Γι’ αυτό το νου σας. Μην αφήνετε τη δουλειά και την καθημερινότητα να σας τρώνε το μεδούλι. Τα παιδιά σας πάνω απ’ όλα. Το να γεννήσεις είναι το μόνο εύκολο, το να τα μεγαλώσεις όμως; Εκεί σε θέλω. Μην βάζεις τίποτα πάνω από εκείνα. Βάλε μπρος τις ικανότητές σου και δωσ’ τα όλα για εκείνα. Γιατί μόνο αυτά μένουν στο τέλος.

Τάνια