«Η μητέρα μου πήρε 450 χάπια και ήξερε ότι θα την βρω εγώ» – Κατάθεσης ψυχής από τον Αύγουστο Κορτώ

Ο ίδιος πρόσφατα, μάλιστα, προχώρησε σε άλλη μία συγκλονιστική και ανατριχιαστική εξομολόγηση, μιλώντας για τον διπολισμό αλλά και τον αλκοολισμό, δύο νόσους από τις οποίες υποφέρει εδώ και πολύ καιρό και δεν μπορούσε να κρατά άλλο αυτό το βάρος μέσα του.

Η εξομολόγηση του Αύγουστου Κορτώ για την αυτοκτονία της μητέρας του και τις δικές του απόπειρες

«Περίπου στα 5 με 6 λεπτά που πήρα τα χάπια, συνειδητοποίησα ότι κακώς τα πήρα. Όσο και να υπέφερα επί μήνες – και υπέφερα φρικτά -με την κατάθλιψη, υπήρχε ίσως ελπίδα και πήρα τρέχοντας το ΕΚΑΒ το οποίο ήρθε σε ένα πεντάλεπτο. Ήταν σχεδόν αντανακλαστικό το πώς έγινε η απόπειρα, το πώς πήρα το ΕΚΑΒ και το πώς -μέχρι να έρθει- προσπάθησα να προξενήσω εμετό», περιέγραψε αρχικά.

Και συμπλήρωσε για όσα ακολούθησαν στη συνέχεια: «Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο για να κάνω πλύση στομάχου. Στο μεταξύ, κάποια χάπια είχαν διαλυθεί, κάποιες μέρες έπρεπε να νοσηλευτώ σε κάποια κατάσταση, ελαφρώς έκρυθμη. Μετά ακολούθησε η νοσηλεία και ο δρόμος προς τη θεραπεία».

Για τη μάχη του με την κατάθλιψη, δήλωσε: «Το άλλοθι μου ήταν οι 8 μαρτυρικοί μήνες κατάθλιψης. Ήταν η τέταρτη φορά στη ζωή μου, όπου μέσα σε μια 20ετία, περνούσα κλινική κατάθλιψη και είχα κουραστεί πάρα πολύ» και συμπλήρωσε: «Οποιοσδήποτε φτάνει στην απόπειρα, δεν φτάνει εκεί επιπόλαια, αυθόρμητα ή σπασμωδικά. Πάντα προηγείται μία περίοδος μεγάλου πόνου ή κατάθλιψης, ακόμη κι αν δεν έχει γίνει αντιληπτή ως τέτοια. Είναι η σοβαρότερη κατάληξη μίας βαριάς ψυχικής αρρώστιας, που λες: δεν αντέχω άλλο. Αυτό που είπε η μάνα μου, εγώ και όλοι οι αυτόχειρες».

«Εγώ διαπίστωσα λίγα λεπτά αφότου πήρα τα χάπια ότι πάντοτε υπάρχει ελπίδα», σημείωσε αργότερα και εξομολογήθηκε: «Αν δεις έναν καταθλιπτικό που είναι όλη μέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι και δεν βγαίνει απ’ το σπίτι του, θα σου φανεί περίεργο όταν σου πει ότι είναι πάρα πολύ κουρασμένος αλλά αυτό συμβαίνει. Είναι λες και η ψυχή είναι ένα όργανο στο στήθος σου που το νιώθεις να πονάει».

«Αλλά φυσικά υπάρχει όχι μόνο ελπίδα αλλά και αντιμετώπιση, προοπτική θεραπείας. Όσο βαριά κι αν είναι η κατάθλιψη, μπορεί ο ασθενής με την κατάλληλη ψυχοθεραπευτική και φαρμακευτική αντιμετώπιση να βγει από αυτό το σκοτάδι. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μονόδρομος ή ισόβια καταδίκη», τόνισε.

Όσον αφορά την μητέρα του, αποκάλυψε: «Όσο μοιάζαμε τόσο διαφέραμε. Ως αδιάγνωστη διπολική από την εφηβεία της δεν έλαβε ποτέ σοβαρή θεραπεία, προσπαθούσαν οι γιατροί να βουλώσουν μία διαρροή με χάπια, ήταν μια ρουλέτα χαπιών».

«Τα χάπια είχαν βαριές παρενέργειες, την έκαναν ζόμπι γι’ αυτό και όταν γινόταν καλά σταματούσε να τα παίρνει. Ακολουθούσε η ταλάντωση της διπολικότητας που ήταν καλά μέχρι την υπομανία που γινόταν η σούπερ μαμά με 2 ώρες τη μέρα, 3 φαγιά, γυμναστήριο», υπογράμμισε.

Και δήλωσε: «Μικρός ένιωθα ντροπή για αυτό που περνούσε η μητέρα μου, σαν να ήταν κάποιου είδους ηθικής αδυναμίας»

«Μετά από ένα σημείο άρχισα να αντιλαμβάνομαι και τις απόπειρες γιατί δεν ήταν 1, δεν ήταν 2. Μέχρι την τελευταία απόπειρα είχαν μεσολαβήσει άλλες 12. Είχα αγωνία, με εξόργιζε το γεγονός ότι δεν υπήρχε θεραπεία. Είχε φτάσει σε ένα σημείο που κατά βάθος δεν ήθελε ψυχοθεραπεία. Ήθελε στις φάσεις που ήταν χάλια να πίνει, να παίρνει τα χάπια και να γίνεται κόκαλο», είπε και κατέληξε: «Η μητέρα μου πήρε 450 χάπια και ήξερε ότι θα την βρω εγώ».

Συγκλονιστικές ήταν οι περιγραφές του για όταν η μητέρα του αυτοκτόνησε και τη βρήκε ο ίδιος στο σπίτι.

«Συνειδητοποίησα στην εφηβεία ότι η μάνα μου έχει κάτι σοβαρό, δεν το αντιμετωπίζει σοβαρά και δεν θα έχει καλό τέλος».

«Τη βρίσκαμε με τον πατέρα μου. Έχω δει τα πάντα, δηλητηρίαση με νερό, αλκοόλ. Το πιο σκληρό ήταν σε μία κλινική που δεν με αναγνώριζε γιατί από το αλκοόλ είχε αλλοιώσεις στον εγκέφαλο».

«Ποτέ δεν μπορείς να είσαι προετοιμασμένος για τον θάνατο ενός γονιού όταν είσαι τόσο τραγικό και τραυματικό. Για χρόνια την κατηγορούσα αλλά δεν την κατηγορώ πια. Ήμουν θυμωμένος γιατί επέλεξε να φύγει μία άσχημη χρονική συγκυρία, καταλαβαίνω ότι είχε φτάσει στις εσχατιές της απόγνωσης Η μητέρα μου πήρε 450 χάπια και ήξερε ότι θα την βρω εγώ».

Πηγή