Λαχταρώ να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου…

Η Sarah Kane, με το θεατρικό έργο, «Λαχταρώ», φαίνεται πως ξέρει πολύ καλά πώς να εξυμνεί τη λύτρωση του έpωτα. Το 1998 είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στο Λονδίνο. Δεν αποτελεί τυχαία το πιο γνωστό της έργο… Ο μονόλογος του -άκρως ανατριχιαστικός-έρχεται σε αντίθεση με το σκοτεινό, βίαιο ύφος του υπόλοιπου κειμένου. Μιλά με μια αφοπλιστική ειλικρίνειά για την αφοσίωση, τη λατρεία, την αντίφαση μεταξύ του πραγματικού μας εαυτού και του εαυτού που αντανακλάται μέσα από το σύντροφό μας. Με καθαρές σκέψεις για το πώς αισθάνεται όταν είναι ερωτευμένη… Η επιλογή της λέξης «λαχταρώ», δεν είναι τυχαία. Έχει τη δύναμη της έντονης, γεμάτη ενθουσιασμό επιθυμίας, για τον «δίχως τέλος και δίχως αρχή, έpωτα» της…

Λαχταρώ …..να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στή8ος σου και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ και να τρελαίνομαι όταν αργείς και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερή και να΄μαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο και να ΄μαι ευτυχισμένη όταν με συγχωρείς και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου και να παρακαλάω να σε ήξερα μια ζωή και να ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου και να τρομάζω όταν θυμώνεις και το ΄να σου μάτι κοκκινίζει και τ ΄άλλο σου μάτι γαλάζιο και τα μαλλιά σου στ΄αριστερά και το πρόσωπο σου ανατολίτικο και να σου λέω πώς είσαι θεσπέσιος και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς και να σε θέλω όταν σε μυρίζω και να σε πληγώνω όταν σ” αγγίζω και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στή8ος σου και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις την κουβέρτα και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου την παίρνεις και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς και να μην καταλαβαίνω γιατί λες πώς σε απορρίπτω αφού δε σε απορρίπτω και να αναρωτιέμαι…πώς σού πέρασε ποτέ από το νου ότι εγώ θα μπορούσα να σε απορρίψω και να αναρωτιέμαι ποιος είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι κι αλλιώς… Και να σ” αγαπώ τόσο βαθιά που να μη μπορώ να το βάλω σε λόγια και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι πού θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα και να μην σ’ αφήνω να σηκωθείς απ΄το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις και να κλαίω σαν μωρό παιδί όταν φεύγεις στο τέλος… και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα και να θέλω ότι θέλεις και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου… Και να ξεχνάω ποια είμαι. Και να κάνουμε έpωτα στις τρεις το πρωί και κάπως με κάποιο τρόπο, να σου εκφράζω έστω και λίγο τον ακάθεκτο τον ακατάλυτο τον ακατάσβεστο τον μεταρσιωτικό τον ψυχαναλυτικό τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, εpωτά μου για σένα.

Το τέλος της πρωτοποριακής, Σάρα Κέιν, ήταν τραγικό…Κρεμάστηκε με τα κορδόνια της στην τουαλέτα μιας κλινικής.

Πηγή: klik.gr