Κείμενο γροθιά στο στομάχι:Τελικά, εμείς πήγαμε νύχτα… Με ανθρωπιά!

Δεν ξέρω αν είμαστε φίλοι με τους Τούρκους αλλά….

Δεν ξέρω αν ποτέ θα γίνουμε φίλοι με τους Τούρκους. Τουλάχιστον σε επίπεδο κρατών. Μας χωρίζει η άβυσσος. Έχει κυλήσει πολύ αίμα ανάμεσα μας. Αιώνες τώρα… Και το κακό είναι πως οι γείτονες προσπαθούν να σβήσουν διαρκώς τη φωτιά με… βενζίνη. Από τις παραβιάσεις και το δουλεμπόριο που κάνουν καθημερινά μέχρι τις κορώνες τύπου “θα έρθουμε νύχτα στην Ελλάδα” που πια δεν φοβίζουν, ούτε καν φοβερίζουν κανέναν. Άσε που τελικά είτε σουλτάνος είσαι, είτε… βεζίρης, όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει.

Οι Τούρκοι και οι Σύριοι θρηνούν. Θρηνούν ζωές που χάθηκαν στα συντρίμμια. Θρηνούν νεκρούς που αυξάνονται συνεχώς. Θα θρηνούν για καιρό. Κι όσοι επιζήσουν από αυτή την καταστροφή θα πρέπει να φτιάξουν τη ζωή τους από το μηδέν. Όπως οι δικοί μας σεισμόπληκτοι… Όπως και οι δικοί μας πυρόπληκτοι. Όπως όλοι όσοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μανία της φύσης. Οι Τούρκοι λένε πως η ένταση των σεισμών ήταν σαν να έπεσαν στη χώρα τους 130 ατομικές βόμβες… Και καλά λένε. Οι βόμβες άλλωστε σκοτώνουν όπως κι ο σεισμός. Με τη διαφορά ότι τον σεισμό δεν τον προκαλείς. Δεν προκαλείς εσύ τον θάνατο. Με τις βόμβες ναι. Και με τους πολέμους που κάνεις. Και το τουρκικό κράτος κάνει πόλεμο ακόμη και με τον… εαυτό του. Το κράτος. Όχι ο κοσμάκης. Ο κοσμάκης δεν έχει να φάει. Και τώρα κάποιοι, πολλοί, δεν θα έχουν καν κάπου να μείνουν…

Τελικά είχε δίκιο ο Ερντογάν για τη νύχτα… Νύχτα ήταν που πήγαμε εμείς ως Έλληνες, με ανθρωπιά και αλληλεγγύη να βοηθήσουμε. Τους Τούρκους, τους Σύριους, τους ανθρώπους. Αυτούς που θρηνούν, που πονούν, που αναζητούν ανθρώπους στα ερείπια… Που παλεύουν να σώσουν όποιον κι ό,τι σώζεται! Καμία συζήτηση δεν σηκώνει για το ότι στείλαμε βοήθεια. Καμία. Όποιος το συζητάει κι όποιος έχει αντίρρηση ανήκει σε άλλο είδος από αυτό του ανθρώπου… Ο πόνος κι ο θάνατος δεν έχει σύνορα. Ούτε … υφαλοκρηπίδες. Είναι ο ίδιος για όλους. Και να σου πω… Ούτε οι τεκτονικές πλάκες παίρνουν χαμπάρι από τέτοιες ιστορίες. Όπως μετακινούνται εκεί, μετακινούνται κι εδώ. Κι όπως ρημάζουν εκεί, ρημάζουν κι εδώ…

Δεν το γράφω γιατί η βοήθεια απαιτεί ανταπόδοση. Όχι… Το γράφω μπας και καταλάβουν όλοι αυτοί οι “παπάρες” της διπλανής πόρτας, ναι αυτοί όπου σηκώνουν τη σημαία για το κοντάρι και ξεφτιλίζουν τον όρο πατριώτης, ότι σήμερα κλαίει ο Αλλάχ κι αύριο μπορεί να κλαίει ο Χριστός! Σοβαρευτείτε. Δεν κάνεις εξωτερική πολιτική πάνω στον θάνατο και τον καημό. Μην μας κάνετε να ντρεπόμαστε που δηλώνετε Έλληνες. Απάνθρωποι να δηλώνετε. Αρκεί.