Κάποιοι άνθρωποι που αποχαιρετιούνται, στην ουσία δεν λένε ποτέ αντίο

Αυτά τα αντίο, δεν ειπώθηκαν ποτέ! Είναι ο άνθρωπος που σε έκανε, να χαμογελάς από χαρά, σε κάθε κοίταγμα του, είναι ο άνθρωπος που σε έκανε να κλαις από ευτυχία! Ακόμα και στις κακές στιγμές, όσο τον μισούσες τόσο πολύ και τον αγαπούσες, σου λείπουν οι καβγάδες σας, τα τηλέφωνα ως τις πρωινές ώρες, σου λείπει αυτή η διαφορά που είχατε… έχουν δίκιο που λένε τα ετερώνυμα έλκονται!

Η ζωή όμως σου τα έφερε διαφορετικά. Υπάρχουν και τα ζευγάρια που δεν μπορούν να είναι μαζί! Δεν ήταν γραφτό, δεν το πάλεψαν, δεν ήθελαν, ήθελαν πολύ, δεν ξέρω, κάθε ιστορία έχει και μια διαφορετική οπτική. Πολλές φορές σου το έχω πει, μπορείς να αγαπάς και από μακριά, να δέχεσαι την κατάληξη αυτή της ιστορίας και να αγαπάς ακόμα και αν δεν ξαναδείς αυτόν τον άνθρωπο. Κράτα τα καλά, δεν σου λέω να ζεις με αναμνήσεις, το θεωρώ πολύ μίζερο. Δεν μου αρέσει να πηγαίνεις πίσω και να αγαπάς υστερικά, να σκοτώνεις τον εαυτό σου, με φαντάσματα!

Εσύ ζεις! Στην μνήμη σου όμως έχεις ένα κουτάκι, σαν αυτά τα παλιά, πολύ όμορφο, διαχρονικό, καφέ-ξύλο, σαν ιερό κειμήλιο. Εκεί έχεις και την περιουσία σου, το καλό σου παρελθόν, εκεί να κρατάς το καλό σου παρελθόν! Απόβαλε την κακή μνήμη, και όταν νιώθεις την νοσταλγία, ξεκλείδωσε το όμορφο κουτάκι σου και δες την ταινία σου ξανά, όχι για να κλάψεις, αλλά για να χαμογελάσεις, να θυμηθείς και να νιώσεις άνετα, ασφαλής, όμορφα και ήρεμα.

Αν καταφέρεις και κρατήσεις το καλό παρελθόν, και έχεις αποβάλλει το κάθε τι κακό, έχεις καταφέρει να χρυσώσεις την ψυχή σου! Αυτός είναι ο πλούτος σου! Η περιουσία σου, η ψυχή σου και η ζωή σου να είναι δικιά σου, αποδεχτή από σένα τον ίδιο.

Έτσι είναι και αυτοί οι άνθρωποι που αποχαιρετήθηκαν, αλλά ποτέ δεν είπαν αντίο! Γιατί ο ένας με τον άλλον ζουν στην καρδιά τους, γιατί, ενώ δεν ειδώθηκαν ξανά, δεν ξεχάστηκαν! Και ο,τι ζει μέσα σου, δεν ξεχνιέται ποτέ. Είναι δυνατόν να ξεχαστεί αυτό που ζει μέσα στο πιο ιερό σημείο του σώματος σου, την ψυχή σου; Όχι, δεν είναι! Γιατί οι αληθινοί έpωτες, μάτια μου, δεν πεθαίνουν, απλά κοιμούνται, και κάθε βράδυ βλέπουν το ίδιο όνειρο!

Γράφει η Ειρήνη Πυλαρινού

[loveletters.gr]