Γιώργος και Νίκος: Δύο αχώριστα αδέρφια, ο ένας με σύνδρομο Down

Η οικογένεια
Η οικογένεια μπορεί να διατηρήσει τις ισορροπίες. Όπως αναφέρει ο Νίκος, όταν σε μια οικογένεια υπάρχει ένα μέλος με κάποια μορφή αναπηρίας, είναι περίεργα. Τότε οι γονείς πρέπει να κρατήσουν τις ισορροπίες σε κάθε δυσκολία που μπορεί να προκύψει. Στην περίπτωση των δυο αδερφών Τζερεμέ, οι γονείς δεν τους ξεχώρισαν ποτέ. Ίσως ήταν και η αντιμετώπιση των γονέων η οποία έφερε κοντά τα δυο παιδιά. Έχουν δημιουργήσει έναν ισχυρό δεσμό και αποτελούν παράδειγμα σεβασμού για το διαφορετικό.

Το συναίσθημα που πρέπει να κυριαρχεί είναι η υπομονή. Με το πέρασμα του χρόνου, η συμβίωση θα γίνετε ευκολότερη. Ανάλογα με τα ερεθίσματα και την επανάληψη που θα δώσουν οι γονείς, το παιδί μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντικό βαθμό. Το παράδειγμα μας είναι ο Νίκος και ο Γιώργος, αλλά σίγουρα υπάρχουν και άλλα. Όπως αναφέρει ο Νίκος, οι γονείς του από τον Γιώργο πήραν κουράγιο για το αύριο άλλα και για τις δίκες τους δυσκολίες. Ο Γιώργος σήμερα είναι 29 ετών. Είναι ένας άνθρωπος με πολλά συναίσθημα, ευαίσθητος άλλα και ευάλωτος. Μπορεί εύκολα να στεναχωρηθεί από ένα γεγονός. Όσον αφορά τον Νίκο, διπλά στον αδελφό του έμαθε πολλά. Πρώτα από όλα, είναι αισιόδοξος στα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει στην ζωή του. Τον έκανε να είναι ευγνώμων για όλα τα καλά που έχει στην ζωή του. Τον έκανε ‘αγωνιστή’ , που θα παλεύει το πρόβλημα του, χωρίς να το βάζει κάτω, μέχρι να βρει την λύση του.

Οι δραστηριότητες

Για τα παιδιά που γεννιούνται με σύνδρομο Down, η πρώιμη παρέμβαση είναι καθοριστική. Αυτό δεν είναι όμως εύκολο. Για να εξελιχθεί το παιδί και να μπορέσει να πάει σχολείο, χρειάζεται εργοθεραπευτή και λογοθεραπευτή. Αυτή η διαδικασία δεν είναι οικονομική και πολλές οικογένειες δεν είναι σε θέση να την στηρίξουν. Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα με ειδικότητα τα παιδιά με σύνδρομο down είναι ελάχιστα. Αντίστοιχα όσο υπάρχει το φαινόμενο του bullying στην γενική παιδεία αντιλαμβανόμαστε ότι η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να εντάξει πλήρως αυτά τα παιδιά. Στην περίπτωση του Γιώργου, οι αθλητικές ασχολίες και η τέχνη ήταν αυτά που τον βοήθησαν στο να έχει μια δημιουργική καθημερινότητα. Ο Νίκος αναφέρει ότι ο Γιώργος εκδηλώνει ποια δραστηριότητα του αρέσει περισσότερο. Όπως για το κολύμπι, τις πολεμικές τέχνες, τον χορό, την μουσική και το μπάσκετ. Περισσότερο ασχολείται με την μουσική και τον χορό, μέσα από αυτές τις τέχνες μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα του. Του δίνουν απάντηση σε κάθε δυσκολία ή προβληματισμό που μπορεί να έχει.

Ο δεσμός των δύο αδερφών

Ο Νίκος συχνά κοινοποιεί στα social media φωτογραφίες με τον αδερφό του και την οικογένεια του, όπως όλοι μας. Οι δύο τους κάνουν πολλά πράγματα μαζί, σπορ και εκδρομές έως και τις καθημερινές τους συνήθεις όπως το ξύρισμα ή να απασχολήσουν την μικρή κόρη του Νίκου που ο Γιώργος λατρεύει. Με την πάροδο του χρόνου, το προφίλ του άρχιζε να επηρεάζει χιλιάδες ανθρώπους που ζούσαν την ιδιά κατάσταση. Τα δυο αδέρφια είχαν ως σκοπό να μάθουν το πως ο Γιώργος μπορεί να αναταχθεί πλήρως στην κοινωνία, να δημιουργήσει φίλιες και να μορφώνετε ώστε να μπορεί να καλλιεργεί τις δεξιότητες του.

O Νίκος συνεχώς ανεβάζει υλικό από τις δραστηριότητες με τον αδερφό του. Δεν είχε στόχο να ευαισθητοποιήσει κάποιον άλλα με τα χρονιά αρχίσαν να γίνονται δημοφιλείς στον κόσμο. Σύμφωνα με τον Νίκο, ο κόσμος που τον ακολουθεί το κάνει γιατί βλέπει μια μακρόχρονη προσπάθεια η οποία γίνετε πράξη.Ίσως πολλοί από αυτούς να ταυτίζονται ή να τους τραβά το ενδιαφέρον γιατί είναι κάτι το άγνωστο για αυτούς. Καθημερινά λαμβάνει μηνύματα αγάπης και μια γνώμη για το πως η οικογένεια τους έχει καταφέρει τόσα πράματα με τον Γιώργο. Καταλαβαίνει το σκεπτικό του κοινού, όπως λέει, αν υπήρχαν τα social media τότε, και εγώ το ίδιο θα έκανα για τον αδερφό μου. Τον χαροποιεί το γεγονός ότι η προσπαθεί του να ένταξή τον αδερφό του στην κοινωνία είναι πλέον κοινή, και όχι για τον Γιώργο, για όλους τους ανθρώπους με αναπηρίες που γίνονται συχνά θύματα bullying.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν αυτά του κοινωνικού αποκλεισμού. Δυστυχώς είμαστε μια χωρά που είναι ‘πίσω’ στις υποδομές για τους ανθρώπους με αναπηρία. Όπως αναφέρει ο Νίκος, στην παιδική τους ηλικία είχαν αντιμετωπίσει το φαινόμενο του bullying. Με δυσαρέσκεια αντιλαμβανόμαστε ότι ο λαός μας ακόμα τρέφετε με ρατσισμό, και δεν μπορεί να προσαρμόσει το ‘διαφορετικό’ στην ζωή του. Και ακόμα, η αγνοία αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Ακόμα και στην εποχή μας πολύ δεν γνωρίζουν τι είναι το σύνδρομο Down, και γενικότερα και άλλες μορφές αναπηρίας. Σήμερα γίνονται ορισμένα βήματα για την διευκόλυνση τους άλλα είναι ασήμαντα. Η προσβασιμότητα στους δημοσίους χώρους είναι ένα φυσικό δικαίωμα. Παρόλα αυτά, δεν είναι όλοι οι χώροι προσβάσιμοι. Από τα πεζοδρομία, τις παράλιες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τις παιδικές χάρες. Τίποτα ακόμα δεν είναι προσβάσιμο για όλους παντού στην επικράτεια της Ελλάδας.

Πηγή άρθρου: filoitexnisfilosofias.com