Μη φοβάσαι την ηλικία σου αλλά τα χαμένα χρόνια

Και καθώς κυλάει η τελευταία πενταετία, πολύ γρηγορότερα απ’ τις προηγούμενες πενταετίες οφείλω να ομολογήσω, προς έκπληξή μου το άγχος μετατράπηκε σε στωικότητα. Θα γίνω τριάντα, ναι, όπως κάποτε έγινα είκοσι, όπως ευελπιστώ να γίνω κι εκατό, κι αυτό –όλως παραδόξως- δε με τρομοκρατεί πια ούτε στο ελάχιστο. Ξέρεις γιατί;

Γιατί κάποια στιγμή μέσα σε αυτήν την πενταετία μαγικά συνειδητοποίησα πως είναι ευλογία να μεγαλώνεις και προνόμιο που πολλοί βάναυσα στερούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Παρατηρούσα, που λες κατά καιρούς, γέρους ετών είκοσι και νεαρούς ετών πενήντα, συνομήλικούς μου να φυτοζωούν σε πεθαμένες σχέσεις, μικρότερους από εμένα να έχουν το «βαριέμαι» προσευχή και τη γιαγιά μου να λάμπει σαν πεντάχρονο από υπερηφάνεια όταν κατάφερε επιτέλους (οκ, νόμιζε πως κατάφερε) να λύνει Sudoku.

Είδα νέους ανθρώπους να χάνονται στα καλά καθούμενα και μεσήλικες με ζωές στρωμένες να κάνουν νέες αρχές απ’ το πουθενά και ξαφνικά αρνήθηκα πως ένας αριθμός είναι ικανός να μου καθορίσει τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω στη ζωή μου από εδώ και πέρα.

Αν ήταν όσο εύκολο ακούγεται; Όχι φυσικά, ήθελε δουλειά, πάντα θα θέλει. Ξέρεις, όταν αποφασίζεις να ζήσεις σαν οντότητα κι όχι σαν αριθμός, έχεις διαρκώς να αντιμετωπίζεις ένα στρατό ηλιθίων που αγχώνεται για εσένα που μεγαλώνεις και δεν έχεις βρει το άλλο σου μισό, που παντρεύτηκες και δεν έκανες ακόμα παιδιά, που δεν παντρεύτηκες, που δεν έχεις γυρίσει αρκετά τον κόσμο τώρα που είσαι νέος, που γυρίζεις όλη την ώρα και «πότε θα νοικοκυρευτείς, όταν δε θα σε παίρνει κανένας;» κι άλλους τόσους πρόθυμους να σου υποδείξουν τι κάνεις λάθος, πολύ απλά επειδή επέλεξες να ζεις τη ζωή σου διαφορετικά από αυτούς. Να σου πω ένα μυστικό; Δεν είσαι γιαούρτι για να λήξεις, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, στην ηλικία που θέλεις να το κάνεις. Δεν είσαι αναγκασμένος να κάνεις τη σωστή επαγγελματική επιλογή στα δεκαεπτά σου, κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό και βάρβαρο. Δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις παιδιά πριν τα τριάντα αν δε νιώθεις έτοιμη, υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που τεκνοποιούν στα σαρανταφεύγα, υιοθετούν ή δεν κάνουν και καθόλου παιδιά, λόγος δεν πέφτει σε κανέναν στενόμυαλο βλάκα εκεί έξω που αν έχει ήδη κάνει παιδιά πρέπει να λυπάσαι που πιθανότατα θα τα κάνει σαν τα μούτρα του.

Ούτε εσύ είσαι υποχρεωμένος να είσαι επαγγελματικά φτασμένος στα τριάντα σου, τόσο ώστε να ζεις μια ολόκληρη φαμίλια, δεν είσαι καν αναγκασμένος να έχεις αποφασίσει τι δουλειά θέλεις να κάνεις.

Δεν πρέπει σώνει και ντε να γίνεις οικογενειάρχης αν γουστάρεις να ξεπαρταλιάζεσαι, ίσα-ίσα, τιμή σου και καμάρι σου που δεν έγινες από εκείνους τους γαμπρούληδες που φοράνε τη βέρα τους με τιμή και δόξα και «φλερτάρουν» γkομενάκια σε τουαλέτες και πίσω καθίσματα αυτοκινήτων όταν βγαίνουν για «ένα χαλαρό ποτό με τα παιδιά».

Κι αν θέλεις να γίνεις νοικοκυρά, γίνε -αρκεί να είναι επιλογή δική σου. Κι αν θέλεις να παντρευτείς τον παιδικό σου έpωτα, παντρέψου τον. Κι αν θέλεις να γυρίσεις τον κόσμο ξυπόλητος με μια κιθάρα, κάνε το. Κι αν σιχάθηκες την πόλη, τράβα σε ένα χωριό να ηρεμήσεις, κι αν το μετανιώσεις ξαναγύρισε πίσω στο καυσαέριο.

Κι αν θέλεις να κάνεις τσουλήθρα στα σαράντα σου, κάνε (σ.σ όχι στις πολύ στενές παιδιά, μια φορά σφήνωσα και την κατέβηκα περπατητό), κι αν θέλεις να παίξεις μπουγέλο με τα παιδιά σου, παίξε, κι αν θέλεις να γίνεις ηθοποιός, στείλε στο διάολο τη Νομική και το γραφείο της μαμάς σου και γίνε.

Πες «όχι», πες «ναι», πες «συγγνώμη», πες «σε θέλω», πες «τράβα γ@μήσου», μόνο ζήσε τα χρόνια σου όπως θέλεις εσύ, όχι όπως σου είπαν πως πρέπει να τα ζήσεις. Να αγαπάς τα κεράκια στην τούρτα σου, τις γραμμές στο πρόσωπό σου, τα σημάδια στο σώμα σου και τις ουλές στην ψυχή σου και να ψάχνεσαι πάντα για εκείνο το βήμα που θα σε πάει παραπέρα. Δεν είναι τρομακτικές οι ηλικίες, τρομακτικά είναι αυτά τα βάναυσα χρονοδιαγράμματα που επιβάλει στους ανθρώπους η κοινωνία για να τους βάζει σε κουτάκια και να μην αποτελούν απειλή για τη σιχαμερά στοιχισμένη της δομή.

Δεν έχεις να φοβάσαι ούτε τα «-άντα» ούτε τα «-ήντα», τα χαμένα χρόνια έχεις να φοβάσαι, παρ’ το χαμπάρι τώρα που είναι νωρίς. Βασικά πάντα νωρίς θα είναι, ξέρεις γιατί; Γιατί όσο φροντίζεις να κρατάς την ψυχή σου νεαρή, δεν θα είναι δυνατόν να είναι αργά.

Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr