Φοιτητής οδοντιατρικής έχει μπαμπά με σύνδρομο Down: «Ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να έχω»

Δεν είναι πολλοί, όμως οι γονείς με σύνδρομο Down είναι γεμάτοι αγάπη για τα παιδιά τους, όπως φυσικά κάθε άλλος γονιός. Και αυτό είναι το μάθημα που θέλει να μας δώσει ένας Σύριος φοιτητής με την ιστορία του για τον πατέρα του.

Ο Sader Issa που σπουδάζει Οδοντιατρική στη Συρία, μοιράστηκε την ιστορία της ζωής του στην οποία περιγράφει πώς μεγάλωσε από τον μπαμπά του Jad, ο οποίος έχει Σύνδρομο Down. Σύμφωνα με τον Sader, ο μπαμπάς του τού έδειξε απεριόριστη αγάπη και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να του προσφέρει μια παιδική ηλικία όπως κάθε παιδιού.

Ο Sader εξήγησε, ακόμα, πόσο ανιδιοτελής είναι ο πατέρας του και πόσο ενεργά λειτουργεί στην κοινότητα. Επισημαίνει δε ότι όχι μόνο δεν ντρέπεται γι’αυτόν, αλλά είναι και πολύ υπερήφανος, επειδή χάρη σε εκείνον έγινε ένας άνθρωπος με σωστές αξίες.

Κανείς δεν λέει, βέβαια, ότι η ζωή με Σύνδρομο Down είναι εύκολη. Ωστόσο, ο Sader και ο πατέρας του, έχουν καταφέρει να χτίσουν μια σχέση γεμάτη, την οποία πολλοί θα ζήλευαν.

Όπως η Sader λέει, πολύ συχνά πηγαίνει με τον πατέρα του στον χώρο εργασίας του δεύτερο, σε έναν μύλο κοντά στο σπίτι τους. «Είμαι υπερήφανος για τον πατέρα μου. Σε όλη μου τη ζωή έχει υπάρξει το μεγαλύτερό μου στήριγμα, κάθε φορά που τον χρειαζόμουν.»

Ο δε Jad πολύ συχνά μιλά με καμάρι για τον γιο του, λέγοντας σε όλους «ο γιος μου είναι γιατρός». Τότε τα μάτια του γεμίζουν με ενθουσιασμό, σα να λέει «ναι, εγώ μπορεί να έχω Σύνδρομο Down, όμως μεγάλωσα αυτό το παλικάρι και έχω κάνει ό,τι μπορώ με όλες μου τις δυνάμεις για να τον κάνω γιατρό ώστε να βοηθά τους άλλους».

Σύμφωνα με το Αμερικανικό Κογκρέσο για το Σύνδρομο Down, είναι εξαιρετικά σπάνιο άτομα με Σύνδρομο Down να γίνονται γονείς και ο λόγος είναι, ότι οι άνδρες συνήθως δεν γνωρίζουν τη διαδικασία αναπαραγωγής. Οι γυναίκες, από την άλλη, μπορούν να μείνουν έγκυοι, ωστόσο ούτε αυτό συμβαίνει συχνά. Επισημαίνουν, όμως, οι ειδικοί του Κογκρέσου, ότι «τα άτομα με Σύνδρομο Down δεν διαφέρουν πολύ από όλα τα υπόλοιπα. Ίσως καθυστερούν λίγο παραπάνω για να φτάσουν στα τυπικά αναπτυξιακά ορόσημα όσο είναι μικρά, αλλά τα φτάνουν. Έχουν συναισθήματα και θέλουν να αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Και μπορούν να διάγουν εξαιρετικές ζωές! Εξάλλου το προσδόκιμο ζωής τους από 25 έτη στη δεκαετία του ’80 έχει φτάσει πλέον τα 60 έτη. Έτσι, μπορούν να ζουν ανεξάρτητα, να σπουδάζουν και να δημιουργούν οικογένειες.»