Φεύγω γιατί δε με κράτησες

Εγώ πάντα θεατής. Έκοβα όλα τα εισιτήρια, μπας και μονοπωλήσω τη θέση στο μυαλό σου. Καλό χαϊβάνι κι εγώ, δε λέω. Δεν έφταιγες μόνο εσύ και τα δυο σου μάτια. Έφταιγε και το ανώριμο μυαλό μου που πίστευα πως με αγαπούσες και θες χρόνο. Έφταιγε κι η ηλίθια καρδιά μου που επέμενε να αγαπάει όποιον μ@λάκα είχε τη διάθεση να την πληγώνει.

Ωραία η παράστασή σου. Έδωσες πολλές. Ήταν όμορφο εργάκι κι αφού δεν έλεγα να ξεκολλήσω, συνέχιζες και πυροβολούσες. Ακόμα αναρωτιέμαι, με πόση ευκολία μου έλεγες τόσα ψεύτικα «σ’αγαπώ». Με πόση αναισθησία με πετούσες και με μάζευες όποτε με είχες ανάγκη; Με πόσο εγωισμό με απέρριπτες απλώς και μόνο επειδή βαριόσουν να ασχοληθείς λίγο παραπάνω μαζί μου; Με πόσο θράσος παρίστανες το θύμα; Με πόση ξεφτίλα με μείωνες και με ποδοπατούσες νιώθοντας όμορφα; Πώς μπορούσες να με κοιτάς να κλαίω και να γελάς; Ήμουν αστεία;

Κοιτάω ξανά το πακετάκι με την μπλούζα σου. Δεν ξέρω τι να την κάνω. Ίσως μου κάνει καλό να την κοιτάω και να θυμάμαι ξανά και ξανά τι υπήρξες για εμένα και πόση αξία έδωσα στο απόλυτο μηδέν. Ψάχνω να βρω συναισθήματα για εσένα. Τα κατέστρεψες όλα, τα έσβησες σιγά-σιγά.

Με πολλή υπομονή και κόπο με ανάγκασες να σε μισήσω, να σε σιχαθώ και να σε βγάλω από μέσα σου. Φεύγω. Κι αυτή τη φορά φεύγω εγώ. Μόνη μου. Με όση δύναμη μου έχει απομείνει, με όσο εγωισμό έχω πια, με όση αξιοπρέπεια κατάφερα να κρατήσω.

Δεν παλεύω άλλο για εσένα. Δεν παλεύω άλλο για εμάς. Έμαθα να ζω σε μια ουτοπία που είχα φτιάξει μόνη μου, να σε αγαπάω και να σε αφήνω να με πληγώνεις. Φεύγω γιατί έχω παρακολουθήσει όλες τις παραστάσεις σου. Έχω διαβάσει κάθε σενάριο. Έχω γνωρίσει όλο το θίασο. Και πλέον δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον για να μείνω.

Φεύγω και σε αφήνω να μοιράζεις ψεύτικα «σ’ αγαπώ» σε ξένες αγκαλιές. Φεύγω και σε αφήνω να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου σε καινούρια θύματα. Φεύγω γιατί δε με κράτησες, γιατί δεν άξιζες. Φεύγω γιατί τελικά ποτέ δεν υπήρξες.

Συντάκτης: Ναταλία Καρά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή