Ένας Ταξιτζής ήταν έτοιμος να Αγνοήσει την Τελευταία Επιβάτη του και να Αλλάξει Βάρδια. Αν Έφευγε Θα το Μετάνιωνε για Όλη του τη Ζωή.

παρκάρει το ταξί και να χτυπήσει την πόρτα. “Ένα λεπτό” ακούστηκε μια ηλικιωμένη και εξασθενημένη φωνή από το εσωτερικό του σπιτιού κι ένα σούρσιμο στο πάτωμα.

Μετά από μια μεγάλη παύση, η πόρτα άνοιξε και μια ενενηντάχρονη γυναίκα φάνηκε. Φορούσε ένα εμπριμέ φόρεμα και ένα καπέλο με βέλο, σαν να είχε ξεφύγει από ταινία του 1940.

Δίπλα της υπήρχε μια βαλιτσούλα και με μια ματιά μέσα στο διαμέρισμα, είδε ο οδηγός του ταξί, ένα σπίτι σαν από χρόνια ξεχασμένο. Με τα έπιπλα καλυμμένα με σεντόνια.

Δεν υπήρχαν ρολόγια στους τοίχους, δεν υπήρχαν πράγματα στα ράφια και σε μια γωνιά, υπήρχε μόνο μια κούτα με φωτογραφίες και μπιμπελό.

“Θα μπορούσατε να μεταφέρετε την τσάντα στο αμάξι σας παρακαλώ;” ζήτησε η ηλικιωμένη γυναίκα και εκείνος την βοήθησε με προθυμία ενώ εκείνη σιγά σιγά περπάτησε προς το ταξί. Τον ευχαρίστησε πολλές φορές για την ευγένειά του κι εκείνος της εξήγησε πως έχει μάθει να φέρεται στους πελάτες του όπως θα φερόταν και στην μητέρα του.

Όταν του έδωσε την διεύθυνση που θα πήγαιναν, του ζήτησε να περάσουν από το κέντρο, ακόμα κι αν δεν ήταν ο συντομότερος κι ευκολότερος δρόμος.

O προορισμός ήταν ένα γηροκομείο.

Σ’όλη τη διαδρομή, του μιλούσε και του εξήγησε πως μη έχοντας πια οικογένεια, ζει στην μοναξιά και οι γιατροί δεν της έχουν δώσει χρόνο. Το ταξίμετρο έκλεισε. Δεν ήταν άλλη μια διαδρομή.. ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση.

Για τις επόμενες δυο ώρες, του έδειξε το μέρος που δούλευε, τη γειτονιά που είχε ζήσει νιόπαντρη με τον άντρα της. Την εκκλησία που παντρεύτηκε αλλά και το μέρος που χόρεψε για πρώτη φορά με τον άντρα της.

Μπροστά όμως σε ένα κτήριο, σιώπησε. Είχε πέσει σκοτάδι όταν έφτασαν στο γηροκομείο. Φαινόταν σαν να την περίμεναν. Ήταν ένα χαμηλό κτίσμα, με κήπο και δυο γυναίκες βγήκαν να την βοηθήσουν.

Όταν της έδωσε και την βαλιτσούλα της είχε ήδη καθίσει στο αναπηρικό καροτσάκι. Στην ερώτηση τι του οφείλει, εκείνος της απάντησε πως δεν του όφειλε τίποτα απολύτως.

Υπήρχαν άλλοι επιβάτες για να βγάλει το μεροκάματό του. Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή περίπτωση. Σήμερα εκείνος πήρε ένα μάθημα ζωής κι εκείνη, πήρε λίγη χαρά.

Όλη την υπόλοιπη μέρα, δεν πήρε άλλο επιβάτη. Δεν ήθελε να βγάλει την σκέψη του από αυτή τη γυναίκα. Από τα λόγια της, τις μνήμες της, τις σκιές που φάνηκε να δημιουργούνται γύρω γύρω από τα μέρη που έζησε και μεγάλωσε.

Ίσως ήταν η πιο σημαντική κούρσα που πήρε ποτέ στην ζωή του. Ένα μάθημα ζωής.

Κι ευτυχώς, ήταν εκείνος που πήγε να την πάρει. Δεν ήταν κάποιος άλλος θυμωμένος οδηγός, δεν ήταν κάποιος βιαστικός που θα έφευγε.

Ήταν εκείνος κι ήταν τυχερός. Πιο τυχερός από εκείνη…
Πηγή