Έμαθα ότι ο άντρας μου με απατά μετά από ένα τροχαίο που είχε. Παρηγορούσαμε η μία την άλλη έξω από το χειρουργείο…

Παντρευτήκαμε όταν εγώ ήμουν μόλις 17 ετών και ένα χρόνο μετά γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα τον ερωτεύτηκα και παρόλο που οι γονείς μου είχαν πολλές αντιρρήσεις λόγω κυρίως της ηλικίας μου και επειδή δεν είχα τελειώσει το σχολείο, εγώ πάτησα πόδι και απαίτησα να τον παντρευτώ πράγμα που τελικά έγινε.

Για 25 ολόκληρα χρόνια ήμασταν μαζί, αγαπημένοι με τα τέσσερα παιδιά μας και όλα έδειχναν ότι η ζωή μας έτσι θα συνέχιζε να είναι. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου η υποψία ότι μπορεί να με απατούσε. Δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Ήταν τυπικός σε όλα του, στην οικογένειά του, στις υποχρεώσεις του. Ήταν πάντα κοντά μου και σε εμένα και στα παιδιά, μας στήριζε, μας βοηθούσε, φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα και γενικά έδειχνε να είναι ο ιδανικός σύζυγος.

Πριν από μία εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο από το νοσοκομείο και μου είπαν ότι τράκαρε και ότι ήταν στο χειρουργείο. Από το σοκ μου έπεσε το τηλέφωνο. Έφτασα στο νοσοκομείο εντελώς μηχανικά, ούτε που κατάλαβα πότε βρήκα ταξί, πώς το πλήρωσα και πώς έφτασα μέχρι εκεί. Μπαίνοντας στο νοσοκομείο ρώτησα μία νοσηλεύτρια σε ποιον όροφο να πάω, αλλά ήταν τέτοια η ταραχή μου που η γυναίκα φοβήθηκε να με αφήσει μόνη να πάω μέχρι εκεί και με πήγε προσωπικά στον όροφο που γίνονταν τα χειρουργεία.

Να ‘ναι καλά η γυναίκα, μπήκε στο χειρουργείο, ρώτησε την κατάσταση του άντρα μου και βγήκε έξω να με ενημερώσει ότι δεν ήταν πολύ σοβαρά και όλα πήγαιναν καλά. Λόγω κορονοϊού δεν επιτρεπόταν να είμαι εκεί και μου ζήτησαν να περιμένω στον προθάλαμο. Εκεί ήταν και μία άλλη γυναίκα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένη. Είχε μία γάζα στο μέτωπο, γύψο στο χέρι, έτρεμε και κοιτούσε το πάτωμα. Παρά το άγχος που είχα εκείνη τη στιγμή, τη λυπήθηκα που ήταν μόνη της και πήγα να κάτσω κοντά της.

Την κοίταξα και της είπα: «Δεν ξέρω τι σου συμβαίνει αλλά μην ανησυχείς, όλα καλά θα πάνε. Ηρέμησε και θα δεις». Με κοίταξε φοβισμένη και της έπιασα το χέρι. Έβαλε τα κλάματα και μου είπε ότι φοβόταν γιατί ένας πολύ δικός της άνθρωπος ήταν στο χειρουργείο και δεν ήξερε ποια ήταν η κατάστασή του. Όταν τη ρώτησα: «γιατί δεν ρωτάς κάποια νοσηλεύτρια ή κάποιο γιατρό που θα βγει από μέσα», μου είπε ότι ντρεπόταν να ρωτήσει γιατί δεν είχε κανένα δικαίωμα να ξέρει και δεν όφειλε κανείς να την ενημερώσει για την κατάσταση του ασθενούς. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα τι εννοούσε και όταν τη ρώτησα μου είπε: «Ήμουν με το σύντροφό μου στο αμάξι και είχαμε ένα άσχημο τροχαίο. Αν δικαιούται να μάθει κάποιος, αυτή είναι η γυναίκα του και τα παιδιά του, εγώ γιατί να ρωτήσω; Δεν θα μου πουν κάτι, δεν είμαι συγγενής».

Κατάλαβα αμέσως ότι η γυναίκα αυτή ήταν στο ίδιο αμάξι με τον άντρα μου, άρα ήταν γκόμενά του. Τη ρώτησα αν ο φίλος της ήταν ο τάδε και μου το επιβεβαίωσε. Με κοίταξε ξαφνιασμένη και από το βλέμμα της κατάλαβα ότι κατάλαβε και εκείνη ποια ήμουν.

Δεν ήταν στιγμή να την αρχίσω στις σφαλιάρες αν και το ήθελα πολύ. Ήξερε ότι ήταν παντρεμένος και όμως είχε κανονικότατα σχέση μαζί του. Φυσικά μισή ευθύνη δική της, μισή δική του αλλά δεν ήταν ώρα για τσακωμούς και εντάσεις. Καταλήξαμε αγκαλιασμένες να δίνουμε η μία θάρρος και κουράγιο στην άλλη μέχρι που ο γιατρός βγήκε από το χειρουργείο και είπε ότι όλα πήγαν καλά. Μόνο τότε η κοπέλα αυτή έφυγε και πήγε σπίτι της.

Ο άντρας μου έμεινε πέντε μέρες στο νοσοκομείο και προχθές επέστρεψε σπίτι μας. Δεν είπα τίποτα στα παιδιά αλλά ούτε και σε εκείνον μέχρι χτες. Έσκυψε το κεφάλι και έβαλε τα κλάματα. Ζήτησε 100 φορές συγγνώμη και μου είπε ότι θα διακόψει μαζί της.

Τον έβαλα να την πάρει τηλέφωνο και να της πει ότι τουλάχιστον είναι καλά και ότι γύρισε σπίτι γιατί ξέρω ότι και εκείνη ανησυχούσε και ήταν κρίμα. Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Τώρα το τι θα γίνει από δω και πέρα είναι άλλο κεφάλαιο. Ας γίνει πρώτα καλά και έχουμε μία πολύ σοβαρή συζήτηση να κάνουμε…

Στεφανία