Είναι εξευτελισμός να επιμένεις εκεί που δε σε θέλουν.

Εκείνους τους τρελούς που το μάτι τους γυαλίζει μπροστά στο θήραμα, εκείνους που ξενυχτάνε μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι βυθισμένοι στις σκέψεις τους, εκείνους που οργανώνουν plan a, b,c μέχρι να εξαντλήσουν όλα τα γράμματα του αλφαβήτου.

Εκείνους που καταπίνουν πίκρες κι αχαριστία κι είναι πάντα με το χαμόγελο. Εκείνους τους όμορφους ανθρώπους που σ’ αγαπάνε μέχρι τέλους ρε γaμώτο.

Εκείνους τους επίμονους που διεκδικούν δίχως αύριο, που καμία ήττα δεν τους πτοεί, που χτυπάνε κουδούνια για να σου μιλήσουν, που δίνουν το παρόν σε κάθε σημαντική σου στιγμή.

Εκείνους τους ταλαίπωρους που αγανάκτησαν λίγα μέτρα πριν τελειώσουν οι ίδιοι αυτό που συνέβαινε μέσα τους, εκείνους που έγιναν ρεζίλι για πάρτη σου. Τους φέρθηκες, όπως τους άξιζε;

Ξέρεις για ποιους μιλάω. Για εκείνους που εξευτελίστηκαν για σένα ή για να το διατυπώσω καλύτερα εκείνες τις ψυχές που δεν τις ενδιέφερε να τις εξευτελίσεις, αρκεί να σου έδειχναν αυτό που ένιωθαν. Εκείνους που έβαλαν εσένα, πάνω απ’ την αξιοπρέπεια τους.

Η επιμονή οδηγεί στον εξευτελισμό κάποιες φορές. Ηδονίζεται να φτάνει στα άκρα, να τεντώνει το σχοινί μέχρι να σπάσει. Αδιαφορεί για τα αποτελέσματα. Στο χέρι σου είναι να βάλεις όρια. Να πεις «τέρμα, δεν αξίζει να προσπαθώ για κάποιον ή κάτι που δε με κάνει ευτυχισμένο». Αυτό θα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου, γιατί την αξιοπρέπεια σου τη θυσιάζεις, την ευτυχία σου όμως θα τη θυσιάσεις κι αυτή;

Και πώς αντιλαμβάνομαι, θα πεις, αυτό το όριο; Υπάρχει μέτρο στη διεκδίκηση και στον πόθο; Ναι υπάρχει και ξέρεις πότε θα το καταλάβεις; Όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι αν ο άνθρωπος για τον οποίο έκανες τόσα πολλά, επιμένοντας με πάθος και θέληση σου φέρθηκε όπως αξίζει να φέρονται σε κάθε ερωτευμένο. Ανεξάρτητα από την αμοιβαιότητα των αισθημάτων, ο ερωτευμένος  πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται με σεβασμό.

Αξίζει να επιμένεις διεκδικώντας κάποιον που χλευάζει εσένα και τον τρόπο που τον διεκδικείς; Αξίζει να δέχεσαι αδιαφορία, ενώ δίνεις πάθος; Αξίζει να θέλεις κάποιον που δε σε θέλει; Πώς θα ζήσεις τον έpωτα, όταν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα; Γιατί επιμένεις σε κάτι που εκ των πραγμάτων εκμηδενίζει την αξία σου;

Βάλε τον πήχη ψηλά. Οι συναισθηματικά ώριμοι άνθρωποι δε θα χλευάσουν και δε θα αδιαφορήσουν ποτέ για κάτι σημαντικό. Ξέρεις γιατί;

Γιατί έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τη σημαντικότητα των αισθημάτων και να ξεσκαρτάρουν τα επιφανειακά απ’ τα αληθινά. Αν έχουν μάθει στα επιφανειακά, όση ουσία και βάθος κι αν προσφέρεις, θα τερματίσουν τον αγώνα σου εξευτελίζοντάς σε.

Δε σε εξευτελίζουν άμεσα, η άρνηση τους είναι τόσο έντονη, τόσο απροκάλυπτη που κι εσύ είναι δύσκολο να την αποδεχτείς. Γι’ αυτό και συνεχίζεις να επιμένεις, γιατί θεωρείς αδιανόητο, να μην μπορεί να φτάσει στο λήπτη αυτό που νιώθεις.

Κι εκεί αρχίζεις να εξευτελίζεσαι, να επιμένεις χωρίς λόγο, να τρως απανωτά «όχι», ώσπου κυριαρχεί η σιωπή, ο άλλος προχωρά κι εσύ πνίγεσαι στη μιζέρια σου.

Απλώς δε θέλει. Κι αυτό δε θα το αλλάξουν ούτε τα συναισθήματα σου, ούτε η επιμονή σου. Φύγε. Για σένα, για ‘κείνον. Δεν του αξίζεις, του είσαι «πολύ». Τον διεκδικείς πολύ, τον εκνευρίζεις πολύ, προσπαθείς πολύ, αγαπάς πολύ, ακούγεσαι πολύ. Αυτός ο άνθρωπος έχει μάθει στη σιωπή. Πόσο θόρυβο ν’ αντέξει;

Να φεύγεις, ακούς; Να φεύγεις από εκείνον που σε δε θέλει. Ίσως έρθει η ώρα που θα εκτιμήσει την απουσία σου. Η παρουσία σου,  βλέπεις, δεν ήταν σημαντική.

Φύγε!

Πηγή