Εγώ στην αχαριστία, φίλε, χαμογελώ και φεύγω

Κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του. Αποφασίζει πώς θα φερθεί και πού και τι θα εκτιμήσει.

Εγώ που λες, ούτε θυμάμαι πόσο έχω κλάψει για αχάριστους. Πόσες φορές έφαγε η μούρη μου χώμα και το φιλότιμο μου χολή; Δε θυμάμαι πια να σου πω. Είναι που στην αρχή τα πάντα σε πειράζουν. Βγαίνει μπροστά και το ενοχικό σου και ψάχνεις να βρεις τι έκανες λάθος. Μήπως δε στήριξες όσο έπρεπε; Μήπως δε βοήθησες όσο μπορούσες; Μήπως κάτι, δεν έκανες καλά;

Προσπαθείς κι απάντηση δεν παίρνεις. Και περνάει πολύς καιρός και στραπάτσα, για να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει πάντα σε σένα η απάντηση, ούτε η ευθύνη…

Είναι αυτή η γ@μημένη η αχαριστία των ανθρώπων. Η αχαριστία που ποτέ δεν την υπολόγισες γιατί εσύ αχάριστος δεν υπήρξες ποτέ σου. Είναι αυτή η σκόνη που καλύπτει τη συνείδηση των ανθρώπων και τους εμποδίζει να πράξουν το πρέπον, το σωστό. Θα μου πεις εσύ κάνεις πάντα το σωστό; Όχι κι ο καθένας έχει δικαίωμα στο λάθος. Αλλά τουλάχιστον όλη σου τη ζωή προσπάθησες να μη φανείς αχάριστος, να μπορείς να κοιτάς στα μάτια τους ανθρώπους.

Και τους κοιτάς. Όσο για τους αχάριστους, τους αφήνεις να αλληθωρίζουν κοιτώντας μια εδώ, μια εκεί και κυρίως τα παπούτσια τους. Γιατί στα μάτια δε θα σε κοιτάξουν ποτέ. Και καλύτερα, για να μη δεις τη φθορά τους και για να μη δουν κι εκείνοι το χαμόγελό σου.
Γιατί πλέον με χαμόγελο τους κοιτάς. Με χαμόγελο πολεμάς την αχαριστία τους. Κι αυτό τσούζει περισσότερο κι από βρισιά, περισσότερο από χαστούκι στα μούτρα.

Μια στιγμή τους το δείχνεις το χαμόγελο και την επόμενη τους χαρίζεις μια εξαιρετική θέα… της πλάτης σου.
Γιατί αυτό τους αξίζει κι αυτό είναι το τελευταίο που θα πάρουν από σένα.

Και εις άλλα με υγεία!

της Στεύης Τσούτση

Πηγή: ewoman.gr