Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που μισούμε το πώς βγαίνουμε στις φωτογραφίες

Για τις περισσότερες δε σοκαρίστηκα. Υπήρχαν μερικές φωτογραφίες από ωραίες σαλάτες, κανά δυο φωτογραφίες του ανιψιού της, μια φωτογραφία του σκύλου της και μετά κάτι εκπληκτικό (και δεν αναφέρομαι σε γυμνές φωτογραφίες).

Δε σε κοροϊδεύω, πιστέ αναγνώστη. Κάτω κάτω στις φωτογραφίες της είχε περίπου 50 σέλφι.

Ήταν οι κλασικές σέλφι: duck face, ελεγχόμενος φωτισμός, κενή έκφραση (ξέρω – αξιοσημείωτα πράγματα). Έβαλε και γυαλιά ηλίου σε μερικές από αυτές, αλλά η έκφραση έμεινε η ίδια.

Τη ρώτησα γιατί ήταν ανάγκη να βγάλει 50+ φωτογραφίες του εαυτού της. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να είναι τόσο φιλάρεσκη.

Η απάντησή της αποκάλυψε μάλλον το αντίθετο.

«Αχ, μην τις κοιτάς αυτές», μου είπε, λες και ήταν εύκολο να αγνοήσεις σειρές ολόκληρες με ομοιόμορφες φωτογραφίες στη μέση της οθόνης του iPhone της. «Δεν είμαι καλή σε καμιά από αυτές.»

Δεν ξέρω, αλλά… από τις φωτογραφίες, πίστευα ότι έδειχνε μια χαρά. Για μένα ήταν απλά φωτογραφίες της φίλης μου.

Εντάξει, μπορεί να μην κέρδιζαν βραβείο, αλλά δεν νομίζω ότι θα χαλούσε και την κάμερα. Για κάποιο λόγο, επέμενε ότι ήταν απαίσια.

«Δε μου αρέσει πως βγαίνω στις φωτογραφίες!» φώναξε. Και αμέσως ήξερα τι εννοούσε. Ούτε και μένα μου αρέσει πως βγαίνω στις φωτογραφίες.

Γι’ αυτό προσπαθώ να αποφεύγω κοινωνικές συγκεντρώσεις που μπορεί να περιλαμβάνουν φωτογραφίες. Δεν είναι ότι έχω βγάλει ποτέ και καμιά φωτογραφία στη ζωή μου και να πω «Ναι, ξέρεις τι, θα τη βάλω στο ψυγείο.» συνήθως λέω «Γιατί δε χαμογελάω εδώ, γιατί στο καλό το δέρμα μου έχει πράσινη απόχρωση;»

Βασικά, η απάντηση θα μπορούσε να είναι: «Γιε μου, μάλλον δεν είσαι και τόσο ωραίος». Αλλά δεν είναι αυτό. Η επιστήμη έχει μια πιο περίπλοκη – και λιγότερο προσβλητική – απάντηση ως προς το γιατί δεν μας αρέσει πως βγαίνουμε στις φωτογραφίες.

Σύμφωνα με τον Nick Stockton του Wired, ο πραγματικός λόγος έχει να κάνει με τους καθρέφτες.

Να, λοιπόν, πως έχει το πράγμα. Όταν κοιτιόμαστε στον καθρέφτη, μπορεί να νιώθουμε ότι κοιτάμε τον εαυτό μας, αλλά στην πραγματικότητα βλέπουμε την κατοπτρική εικόνα του εαυτού μας – η οποία στην πραγματικότητα είναι μια ανεστραμμένη εικόνα.

Ο Stockton εξηγεί τη σημασία ενός κόνσεπτ γνωστή ως «απλή έκθεση», το οποίο αναπτύχθηκε από τον Robert Zajonc στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Η «απλή έκθεση» λέει ότι «αντιδρούμε πιο θετικά» σε πράγματα στα οποία είμαστε συνηθισμένη, ανάμεσα στα οποία είναι τα πρόσωπά μας.

Μετά από χρόνια κοιτάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη και βράζοντας τη ματαιοδοξία μας, έχουμε οικειοποιηθεί το πρόσωπο που μας κοιτάζει πίσω – το είδωλό μας. Αυτό που είναι προβληματικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι οι φωτογραφίες δεν είναι εικόνες από τον καθρέφτη. Μας δείχνουν ακριβώς όπως είμαστε.

Έχουμε συνηθίσει το χαμόγελό μας να σηκώνεται λίγο πιο πολύ από την αριστερή πλευρά και το δεξί μας μάτι να χαμηλώνει πιο πολύ από το αριστερό. Έτσι όταν βλέπουμε μια εικόνα του εαυτού μας με ανεστραμμένα τα χαρακτηριστικά, μας φαίνονται τελείως ξένα.

Θυμηθείτε ότι ο νόμος της απλής έκθεσης λέει ότι αντιδράμε θετικά σε πράγματα που βλέπουμε πιο συχνά και σπάνια βλέπουμε τον εαυτό μας με τον τρόπο που απεικονίζεται στις φωτογραφίες.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί βρίσκετε τις σέλφι από το Snapchat πιο ανεκτές από τις άλλες που βγάζετε με την κανονική κάμερα του κινητού; Λοιπόν, πέρα από το γεγονός ότι είναι σχεδόν αδύνατο να μην είστε ωραίοι μετά το τρίτο φίλτρο, ο φακός του Snapchat δεν βγάζει τη φωτογραφία ανεστραμμένη. Όταν χρησιμοποιείται τη μπροστινή κάμερα του Snapchat για να στείλετε μια σέλφι, θα στείλε το κατοπτρικό σας είδωλο – αυτό που έχετε συνηθίσει και καμιά φορά σας αρέσει κιόλας.

Τελικά, όταν δε μας αρέσει μια φωτογραφία μας, δεν είναι ότι είμαστε αναγκαστικά άσχημοι. Απλά βρίσκουμε τον άλλο – ανεστραμμένο – εαυτό μας πιο ελκυστικό.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο ένας είναι απαραίτητα καλύτερος από τον άλλο. Αλλά τουλάχιστον μπορείτε πάντα να επιστρέψετε στη σέλφι τύπου MySpace – με το φλας να χτυπάει στον καθρέφτη ή τα χέρια μας να πιάνουν τη μισή φωτογραφία – δηλαδή σε καιρούς απελπισίας. Σίγουρα αναπληρώνει τις ενδιαφέρουσες λήψεις του LinkedIn.
Πηγή