Απασφάλισε η Χριστίνα Πολίτη για την Χρηστίδου: “Καθόμουν μουγκή με εντολή αρχισυντάκτη για να μην την επισκιάσω”

«11 χρόνια πριν όταν συμφωνήσαμε για το Πρωινό Αντέννα και το γιορτάσαμε με press conference στην ταράτσα του Κing George… Αγαπημένος Γιάννης Λάτσιος, gentleman, ιδανική παρέα, κύριος και Κ κεφαλαίο… Και από τους λίγους πραγματικά καλούς στη δουλειά τους στο χώρο. Εκείνος με επέλεξε προσωπικά, δεν ανήκα σε τηλεοπτικά παρεάκια… Φυσικά η εκπομπή δεν πήγε όπως περιμέναμε – ή μάλλον όπως περίμεναν γιατί η χλωμή ημέρα φάνηκε από την αρχή και τη μεγάλη μάχη των τηλεοπτικών ego…

Μετά την Κυριακάτικη πρόβα, λοιπόν, την επόμενη ημέρα Δευτέρα πρωί, στην πρεμιέρα όπου εμφανίστηκα (με Μary Κatratzos, παρακαλώ, πριν το σημερινό της hotness), κάποιος άλλος καθόταν στη θέση μου και έτσι έπρεπε να διεκδικώ τα αυτονόητα καθημερινά σε ένα τραπέζι με αναπηρικές ρόδες…

Το παράπονο της Χριστίνας Πολίτη για τη συμμετοχή της στο «Πρωινό ΑΝΤ1»

Δεν μου έχει ξανατύχει να κάθομαι μουγκή, με εντολή του αρχισυντάκτη να μην επισκιάσω την παρουσιάστρια μπροστά στη Λυδία πχ, που ήταν φίλη μου και βέβαια σε (πρώην μου και χρόνια πια αδελφικό φίλο – μεγαλοστέλεχος) πριν γίνει τηλεοπτικός παράγων – όχι δεν πήγαινα με γούνες και ζαρτιέρες στα γραφεία – τζάμπα τα κονέ! Άλλο ένα εντυπωσιακό συμβάν, η αναμονή της συνέντευξης που είχα πάρει στην Μπέτυ Βακαλίδου, για μήνες, μέχρι που την σέρβιρα μόνη μου και κρύα και με συνεχάρη ο μετέπειτα καλεσμένος, Σπύρος Παπαδόπουλος.

Οι σημερινοί ακτιβιστές του τότε πρωινού θεωρούσαν πως ήταν ακατάλληλο να τη δουν τα παιδιά και έσκουζαν από χαρά με αστεία βιντεάκια και τα dancing on ice… (Τα παιδιά, ποια παιδιά; αφού θα πήγαιναν και σχολείο) Όλοι βρήκαν το ρόλο τους και το δρόμο τους και κάνουν επιτυχία, στην αλήθεια και στην μεγάλη ψευτιά. Χαίρομαι για τη Μπέτυ που αξιώθηκε από τη ζωή και αποθεώνεται σαν καλλιτέχνις – είναι επίσης μία εξαιρετική φίλη.

Στην τηλεόραση και γενικά στα ΜΜΕ πρέπει να μικρύνεις πολύ για να σφηνώσεις μέσα στη φιλοδοξία και την αγένεια των εκάστοτε πρωταγωνιστών… Συνέβησαν πολλά και διάφορα που τα σκέφτομαι σαν να τα έχει ζήσει κάποια άλλη… Μάλλον δικό μου λάθος αφού στο χώρο λειτουργώ σαν παρέα, χωρίς βλέψεις πρωταγωνίστριας ή ως η “Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων” – μόνο που κάθε φορά που τρώω το μανιτάρι, μικραίνω ακόμα περισσότερο για να χωρέσω σε χώρους όπου δεν γίνονται θαύματα. Αλλά να μου πεις ” τι ασχολείσαι;” 11 χρόνια δεν είναι και πολλά – στα 20 ή 30 θα πούμε περισσότερα!».