Αφιερωμένο σε όσους μοιραστήκαμε ένα θρανίο

Αυτά τα υπερσύγχρονα που σε 2 λεπτά είσαι όπου θες και δε θυμάσαι τίποτα απ’ τη διαδρομή; Ή αυτά των περασμένων δεκαετιών με τα γκραφίτι πάνω τους και μια διαδρομή που μοιάζει μαρτυρική, αλλά τελικά ίσως να μην είναι και τόσο;

Φυσικά δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Γιατί μιλάμε για ανθρώπους κι όχι για τρένα. Αν η ζωή ήταν τόσο ξεκάθαρη, δε θα ξεφεύγαμε ποτέ απ’ τις ράγες. Δε θα πέφταμε ποτέ κάτω, και τελικά δε θα είχε τόσο ενδιαφέρον. Όμως, υπάρχει ένας σταθμός στη ζωή μας, που όποιο τρένο κι αν επιλέξαμε, οι μνήμες είναι μεγάλες και βαθιά χαραγμένες μέσα μας. Ίσως γιατί εκεί χτίσαμε ένα μεγάλο μέρος του τρένου που είμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Ο σταθμός του σχολείου, λοιπόν.

Το δρομολόγιο ξεκινούσε καθημερινά 8:15 και τελείωνε τις πρώτες ώρες του μεσημεριού. Κι ενώ όπως κάθε δρομολόγιο είχε μια συγκεκριμένη διαδρομή, τα πράγματα που άκουγες και μάθαινες από κάθε επιβάτη ήταν κάθε μέρα διαφορετικά. Και δε μιλάω για τους δασκάλους μόνο. Μαθήματα παίρνεις από όλους στο σχολείο. Είναι η πρώτη κοινωνία που ζούμε, λίγο πιο αυθεντική απ’ τις μετέπειτα. Φταίει αυτή η βαφτισμένη αθωότητα της παιδικής ηλικίας, που ύστερα διαλέγει ο καθένας πώς θα τη διαχειριστεί. Προς καλό όλων ή του εαυτού σου, είναι κατά βάση ο διαχωρισμός. Φταίει η κοινή αυλή. Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός, αν με όλους τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε είχαμε παίξει σε μια σχολική αυλή. Φταίει ο συνεπιβάτης μας.

Χρησιμοποιώ όσο καλύτερα μπορώ την αλλαγή παραγράφου για να δώσω τον χρόνο στον καθένα μας να σκεφτεί τον συνεπιβάτη του στον σταθμό του σχολείου. Κάποιοι τυχεροί τον/την έχουνε ακόμη εκεί δίπλα τους στο θρανίο της ζωής. Κάποιοι άλλοι τον/την άφησαν πίσω στο τελευταίο κουδούνι. Ενώ κάποιοι από εμάς, για διαφορετικό λόγο ο καθένας, τον/την αντικρίζουν όσο συχνά πηγαίναμε επταήμερη στα σχολικά μας χρόνια.

Ο συμμαθητής μας που καθόταν μαζί μας στο θρανίο έχει εξασφαλίσει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Μια ιδιαίτερη θέση στην παιδική κι εφηβική μας ηλικία. Ανεξάρτητα αν βρίσκεται πλέον ή όχι στη ζωή μας. Μαζί του/της μοιραστήκαμε τους πρώτους μας έpωτες. (Τυχεροί όσοι ο έpωτάς τους καθόταν στο θρανίο μαζί τους). Τις πρώτες μας ανησυχίες. Αν η καψούρα μας θα δείξει ανταπόκριση ή αν η αγαπημένη μας ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα. Αν ο δάσκαλος, και μετέπειτα καθηγητής, θα μας πιάσει αδιάβαστους. Αν θα έχουμε κενή ώρα ή όχι. Αλλά και πράγματα πιο σοβαρά. Αν η μαμά μας θα τα καταφέρει στο νοσοκομείο. Και τι θα κάνουμε τώρα που ο μπαμπάς έχασε τη δουλειά.

«Θα τη βρείτε τη λύση, αλλά μην αλλάξετε σχολείο, σε παρακαλώ!» Ο μεγαλύτερος μας φόβος. Να μην αλλάξουμε σχολείο και χωριστούμε. Κι όσοι τελικά η ζωή τα έφερε έτσι και χωριστήκαμε, θυμόμαστε για πάντα αυτές τις μέρες. Αναπολούμε τις στιγμές που μοιραστήκαμε τα πάντα. Μάλλον σχεδόν τα πάντα. Γιατί υπάρχει κάτι που δε μοιράζεται. Το δικό μου κομμάτι στο θρανίο. «Στη μεριά σου!»

Αυτός είναι, λοιπόν, ο συμμαθητής μου που καθόταν στο θρανίο μαζί μου. Ένας άνθρωπος που μοιραστήκαμε τα πάντα εκτός απ’ το θρανίο μας. Πού να ήξερα τότε ότι η διαχωριστική γραμμή που βάζαμε θα ήταν αυτή που θα μας ένωνε.

Ντριιιν!

Το κουδούνι χτύπησε και το επόμενο τρένο φεύγει. Για μια στιγμή εύχομαι τα τρένα να πήγαιναν με όπισθεν!

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Δημήτρη, τον Βασίλη, τον Αλέξανδρο, τον Γιώργο, τον Σπύρο και τον Στέφανο. Θα ‘θελα για την εικόνα μου να ‘χω σωρεία γυναικείων ονομάτων, αλλά ήμουν πολύ φλώρος!

Συντάκτης: Γεώργιος-Κωνσταντίνος Ψύλλας

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr