Όλο και πιο συχνά σκέφτεσαι τις επιλογές του παρελθόντος σου, όλο και πιο συχνά αναρωτιέσαι μήπως κάτι έκανες λάθος, μήπως βιάστηκες και ο δρόμος σε πήγε αλλού από εκεί που έπρεπε να πας. Δεν έχεις παράπονο από την τροπή που έχει πάρει η ζωή σου -ίσως μόνο ένα- αλλά δε γίνεται και ποτέ να μη σ’ απασχολήσουν τέτοια ερωτήματα.
Σκέφτεσαι τους παλιούς σου έpωτες‧ πόσο παίζει να σ’ είχαν ερωτευτεί; Δε τους ήθελες τόσο πολύ όμως εσύ, για κάποιους, κιόλας, δεν ένιωσες σχεδόν τίποτα. Μη δειλιάζεις να το παραδεχθείς ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια αργότερα. Θεωρούσες ότι δε σου ταίριαζαν, μα μπήκες στη σχέση όπως και να ΄χει. Μέχρι που αποφάσισες να ψάξεις το παραπάνω σου.
Για αρκετά χρόνια είχες βολευτεί μ’ αυτή την κατάσταση και θεωρούσες ότι «το καλό πράγμα αργεί να γίνει». Ναι, σίγουρα αργεί και σίγουρα όλα στη ζωή μας έρχονται τη στιγμή που πρέπει να έρθουν ή μια τυχαία που θα κάνουμε να αξίζει, αλλά αν εσύ απορρίπτεις τα πάντα θεωρώντας πως τίποτα δεν είναι αρκετά συμβατό με σένα· μην αναρωτιέσαι πώς κατέληξε να σε αποφεύγει τόσο πολύ το φτερωτό αγγελάκι. Δεν είναι κακό να πιστεύουμε ότι οι εαυτοί μας αξίζουν πολλά παραπάνω από όσα ήδη έχουμε, είναι κακό όμως να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας και μας χαρίζουν απλόχερα αγάπη και ευτυχισμένες στιγμές δεν είναι αρκετά καλοί και δε μας ταιριάζουν, λες κι αποτελούμε κάποιο τρόπαιο.
Ίσως τυχαία συναντήσεις κάποιους από αυτούς που τότε έλεγες «δεν τους έχω ερωτευτεί, αλλά περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Με κάνουν να νιώθω καλά» και δεις ότι αυτοί έχουν αγκαλιάσει τόσο πολύ τον έpωτα στη ζωή τους όπως εσύ δε θα μπορούσες τότε- ίσως και τώρα, γιατί πάντα κρατάς στο μυαλό σου μια ουτοπία που ίσως και να μην καταφέρεις να βρεις ποτέ, γιατί την ψάχνεις μονομερώς ως προς την άλλη πλευρά. Πώς να βρεις το τέλειο στην ατελή φύση του ανθρώπου;
Ίσως μετά από καιρό και στα πλαίσια μιας κάποιας αναθεώρησης, σου πέρασε εκείνη η σκέψη που περνά από όλους μας όταν βλέπουμε ανθρώπους που εμείς διώξαμε από τη ζωή μας να είναι καλά μακριά μας: «Μήπως να προσπαθήσω να φέρω πίσω αυτόν τον άνθρωπο; Μαζί του θα είχα την ευτυχία που δεν μπορώ να βρω τώρα.» Πράγματι κάποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει μετά από χρόνια ότι μ’ έναν άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή του, θα ήθελε να είναι ξανά κάτω από άλλο πρίσμα πια, αλλά αν εκείνος ο άνθρωπος έχει προχωρήσει και έχει βρει αυτό που έψαχνε στη ζωή, δεν έχει χώρο για μια εκ των υστέρων κι ανασφαλή προσέγγιση επειδή πολύ απλά «δε βρέθηκε κάτι καλύτερο». Οι σχέσεις είναι επιλογές συνειδητές κι οι χωρισμοί επίσης, επομένως ως τέτοιες θεωρούνται κι είναι δικαίωμα του καθενός να προχωρήσει τη ζωή του βρίσκοντας την πληρότητα αλλού.
Κανείς δεν είναι κάτι ανώτερο από τον άλλον για να θεωρεί ότι δεν του αξίζει ο άνθρωπος που τον έχει ερωτευτεί, γιατί το να σε ερωτευτούν αποτελεί από μόνο του τιμή κι αξίωμα, ασχέτως της έκβασης. Δε σε υποχρεώνει κανείς να νιώσεις το ίδιο, μα το να συμπεριφερθείς με σεβασμό κι όχι με τη νοοτροπία της καβάτζας σε ανεβάζει λέβελ αξιοπρέπειας. Τέλος, αγάπες που πίστευες πως ήταν λίγες για σένα, μην τις αναζητάς όταν σε κουράσει ο εγωισμός σου. Δε θα τις βρεις και δικαίως.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Πηγή: pillowfights.gr
