Η ψυχολογία μας στην καραντίνα περνά από τα στάδια του πένθους

Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι και με τη δυνατότητα να βγούμε έξω για συγκεκριμένους λόγους, και μόνο αφού λάβουμε την έγκριση τους κράτους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη στέρηση της ελευθερίας μας. Κι ακόμη κι όταν αυτή η προσωρινή στέρηση αποσκοπεί στην προάσπιση της ασφάλειας όλων μας, δεν μπορεί παρά να μας δημιουργεί μια σειρά από πολύπλοκα συναισθήματα.

Καλούμαστε, λοιπόν, να διαχειριστούμε μια απώλεια: Την απώλεια του δικαιώματος να βγαίνουμε έξω όποτε εμείς το επιθυμούμε, να συναντάμε όσους θέλουμε, να κάνουμε εξωτερικές δραστηριότητες, που μας γεμίζουν χαρά και ενέργεια. Μια τέτοια απώλεια ισοδυναμεί με τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου και η αποδοχή της περνάει από τα ίδια ακριβώς στάδια.

Άρνηση της πραγματικότητας

Στην αρχή αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται. Τα σχολεία και κάποιες δουλειές κλείνουν κι εμείς το μεταφράζουμε ως μια ευκαιρία διακοπών. Επιλέγουμε να αγνοήσουμε τη σκληρή πραγματικότητα, για να μην νιώσουμε τον φόβο και την ανασφάλεια που αυτή συνεπάγεται. Υποτιμούμε τον κίνδυνο, συνεχίζουμε να ακολουθούμε το πρόγραμμά μας, με την ψευδαίσθηση ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Οργή

Οι νέες συνθήκες αρχίζουν να μας επηρεάζουν άμεσα. Τα πρώτα υποχρεωτικά μέτρα λαμβάνονται και εμείς αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε, στον εαυτό μας κυρίως, ότι τίποτε δεν είναι πια όπως πριν. Νιώθουμε θυμό και αντιδράμε σαν έφηβοι που χάνουν την ελευθερία τους από τους αυταρχικούς γονείς. Προσπαθούμε να αποδώσουμε την ευθύνη σε όλους τους άλλους, ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα για να εκτονώσουμε την απελπισία που μας προκαλεί η αίσθηση της απώλειας ελέγχου.Οι ειδήσεις διαδέχονται η μια την άλλη, οι εικόνες από την Ιταλία μας ταρακουνούν αλλά αρνούμαστε να φιλτράρουμε λογικά τις πληροφορίες. Είμαστε οργισμένοι με όλους και με όλα, με τη παλιά ζωή μας, που δεν εκτιμούσαμε όσο έπρεπε, και με τη νέα, που φαντάζει αβέβαιη.

Λογική επεξεργασία του γεγονότος

Ο θυμός καταλαγιάζει και αρχίζουμε να επεξεργαζόμαστε με μεγαλύτερη λογική τις πληροφορίες. Ενημερωνόμαστε και φιλτράρουμε τις ειδήσεις. Αντιλαμβανόμαστε πως η κατάσταση δεν είναι τόσο εύκολη και χαλαρή, όσο αρχικά πιστέψαμε. Ο αριθμός των νεκρών στην Ιταλία μεγαλώνει κι εμείς συνειδητοποιούμε πως, αν δε θέλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα μιας χώρας που θρηνεί συνεχώς νέα θύματα, οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να συμμορφωθούμε στα μέτρα ασφαλείας.

Θλίψη

Και πια, έχοντας επίγνωση της κατάστασης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την τεράστια θλίψη για όλες τις ζωές που χάθηκαν, για τις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν στα νοσοκομεία, για το γεγονός πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε πάντα τις συνθήκες, πως είμαστε μικροί κι ευάλωτοι μπροστά στο απρόβλεπτο της ζωής. Φοβόμαστε για τη δική μας υγεία και για εκείνη των αγαπημένων μας, νιώθουμε αβεβαιότητα για την εργασία μας, αγχωνόμαστε για τα οικονομικά μας. Το στοίχημα είναι να καταφέρουμε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της απαισιοδοξίας, να ανακτήσουμε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, να νιώσουμε ξανά δυνατοί και αισιόδοξοι.

Αποδοχή

Σε αυτό το στάδιο, η θλίψη δίνει τη θέση της στην αποδοχή της κατάστασης. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα γεγονότα, δε γίνεται να παρέμβουμε στη ροή της ζωής. Εάν εναντιωθούμε στο κύμα, θα απελπιστούμε. Κάνουμε λοιπόν το καλύτερο που μπορούμε για τη δεδομένη κατάσταση. Θυμόμαστε πως η ζωή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να συνεχίσει και ξυπνάμε χαμογελώντας που είμαστε υγιείς, που έχουμε ένα ζεστό σπίτι, τρόφιμα και ανθρώπους που νοιάζονται για εμάς. Βλέπουμε την πρόκληση ως μια ευκαιρία. Την ευκαιρία να μείνουμε για λίγο μόνοι με τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε και, γιατί όχι, να τον αγαπήσουμε λίγο περισσότερο. Όταν όλο αυτό τελειώσει, άλλωστε, ένα είναι το σίγουρο: Εμείς δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι.

Πηγή: enallaktikidrasi.com