Μετά την υπερπροσπάθεια, έρχεται το ξενέρωμα..

Πάνω, κάτω, γρήγορα, αργά κι όλα αυτά με μένα στη μέση, χωρίς καμία ασφάλεια!

Προσπάθησα να σε δικαιολογήσω. Αλήθεια προσπάθησα! Προσπάθησα να δω τα πράγματα απ’ τη δική σου οπτική γωνία, να δικαιολογήσω τους φόβους και τις αγωνίες σου, να συζητήσω μαζί σου όλες τις σκέψεις και τις αμφιβολίες σου. Προσπάθησα να σου βρω λύσεις για τους προβληματισμούς και τα εμπόδια που είχες μέσα στο μυαλό σου. Το βλέμμα σου, παρέμενε το ίδιο κενό και αγχωμένο…

Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήρθε η στιγμή που σήκωσα τα χέρια ψηλά κι είπα “παραιτούμαι”. Ήρθε η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά, πως δεν έχει τίποτα να μου δώσει, τίποτα να μου προσφέρει. Η στάση σου όσο ειλικρινής κι αν έμοιαζε, ήταν ξεκάθαρα αμετάκλητη.

Δεν έβλεπες φως πουθενά για το μεταξύ μας κι αρνιόσουν να δεις όσα φώτα κι αν σου έδειχνα. Ίσως γιατί ποτέ δεν ήταν φόβος όλη αυτή η άρνησή σου, ίσως γιατί ήταν απλά δικαιολογίες για να παρατείνεις τις δικές μου προσπάθειες, την δική μου επιμονή, το δικό μου μαρτύριο. Δικαιολογίες για να κερδίσεις χρόνο μέχρι να αποφασίσεις. Μόνο που δεν αποφάσιζες…

Ναι, είναι αλήθεια, δεν νιώθω πια για σένα όπως πριν. Έπαψα να σε διεκδικώ, να μένω και να επιμένω. Έπαψα να σε κοιτάζω και το βλέμμα μου να έχει την ίδια λάμψη. Το στομάχι μου, δεν σφίγγεται πια κάθε που σε σκέφτομαι. Τα γόνατά μου δεν λυγίζουν πια όταν βρίσκεσαι δίπλα μου. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει κι όχι δεν είναι εγωισμός, αλλά… ξενέρωμα.

Μην απορείς. Το να φτάσεις στο ξενέρωμα, είναι μονόδρομος μετά από τόση υπερπροσπάθεια. Και μην τολμήσεις να σκεφτείς πως όσα σου έλεγα πως νιώθω ήταν λόγια του αέρα! Ένιωσα και δεν σου είπα λέξεις υπερβολής. Το θέμα όμως είναι πως κάποια στιγμή ξενερώνουν οι άνθρωποι, κάποια στιγμή κουράζονται οι άνθρωποι, κάποια στιγμή αγανακτούν οι άνθρωποι κι έτσι απλά κι αθόρυβα φεύγουν, γιατί αντιλαμβάνονται πως ότι δεν λύνεται μωρό μου, πρέπει να κόβεται…

Πηγή: loveletters.gr