Γράφει ο Ανδρεόπουλος Κώστας
Δυο κορμιά που ενώθηκαν σε ένα, δυο ψυχές που η μοίρα είχε καθορίσει από νωρίς τη συνάντηση τους ώστε να ζήσουν το απόλυτο. Δύο άνθρωποι που ταυτίστηκαν, ασυνείδητα αφουγκράστηκαν τον κόσμο τους εκατέρωθεν, μοιράστηκαν και αποκάλυψαν κομμάτια του είναι τους όπου κανείς άλλος ποτέ δεν είδε.
Δύο σώματα που όταν ενώθηκαν για πρώτη τους φορά, τίποτε δεν θύμιζε ξεπέτα, εκτόνωση ή άλλο ένα παράσημο στη συλλογή τους.
Και τώρα; Μέσα από όλα τα παραπάνω, τι σε κάνει να πιστεύεις πως αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να τα βρούμε στο φιλικό; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ένας μεγάλος έpωτας μπορεί να σβηστεί από τις μνήμες.. και όλα καλά μωρέ;
Μ@λακίες εις τον κύβο θα σου πω εγώ. Γιατί όπως και αν τελείωσε, όσο και αν έπαψε έστω και φαινομενικά να υπάρχει, η ένταση του άσβεστη θα παραμένει μέσα τους και στο ύστερα από καιρό τυχαίο συναπάντημα τους θα διοχετεύεται στην ατμόσφαιρα ασυναίσθητα, ασυνείδητα, δίχως ίχνος δύναμης ώστε να συγκρατηθεί.
Όσο και αν ίσως να το ήθελες, όσο και αν σου μιλούν οι δήθεν άνετοι πως δεν τρέχει και τίποτα μωρέ, οι μεγάλοι έpωτες είναι αδύνατον να υπάρξουνε ως φίλοι.
Τέτοιες ιστορίες κλείνουν εκεί που τις αφήσατε, εκεί όπου τοποθετήσατε την τελεία σας, με όποιο τρόπο και μένουνε εκεί!
Δεν χωρίζουν σαν φίλοι οι μεγάλοι έpωτες αλλά ούτε και παραμένουν φίλοι, δεν γίνεται άλλωστε βρε μάτια μου, είναι βιασμός εκείνου του υπέρτατου που έζησαν, τι δεν καταλαβαίνεις;
