Οι μεγάλοι έpωτες, ούτε χωρίζουν, ούτε μένουν φίλοι

Δύο μικροί θεοί που συγκρούστηκαν στον πιο ανώδυνο τους πόλεμο με ήττες γλυκόπιοτες και μεθυστικές, με νίκες που όταν τις κέρδιζε ο ένας ήταν περισσότερο νικητής ο άλλος.

Δύο σώματα που όταν ενώθηκαν για πρώτη τους φορά, τίποτε δεν θύμιζε ξεπέτα, εκτόνωση ή άλλο ένα παράσημο στη συλλογή τους.

Και τώρα; Μέσα από όλα τα παραπάνω, τι σε κάνει να πιστεύεις πως αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να τα βρούμε στο φιλικό; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ένας μεγάλος έpωτας μπορεί να σβηστεί από τις μνήμες.. και όλα καλά μωρέ;

Μ@λακίες εις τον κύβο θα σου πω εγώ. Γιατί όπως και αν τελείωσε, όσο και αν έπαψε έστω και φαινομενικά να υπάρχει, η ένταση του άσβεστη θα παραμένει μέσα τους και στο ύστερα από καιρό τυχαίο συναπάντημα τους θα διοχετεύεται στην ατμόσφαιρα ασυναίσθητα, ασυνείδητα, δίχως ίχνος δύναμης ώστε να συγκρατηθεί.

Όσο και αν ίσως να το ήθελες, όσο και αν σου μιλούν οι δήθεν άνετοι πως δεν τρέχει και τίποτα μωρέ, οι μεγάλοι έpωτες είναι αδύνατον να υπάρξουνε ως φίλοι.

Τέτοιες ιστορίες κλείνουν εκεί που τις αφήσατε, εκεί όπου τοποθετήσατε την τελεία σας, με όποιο τρόπο και μένουνε εκεί!

Δεν χωρίζουν σαν φίλοι οι μεγάλοι έpωτες αλλά ούτε και παραμένουν φίλοι, δεν γίνεται άλλωστε βρε μάτια μου, είναι βιασμός εκείνου του υπέρτατου που έζησαν, τι δεν καταλαβαίνεις;

[loveletters.gr]