Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο ωραιότερο από το Άγιο Ευαγγέλιο

Στον Χριστιανισμό, η λέξη Ευαγγέλιο σημαίνει «χαρμόσυνη είδηση» ή «χαρούμενη αγγελία» και αναφέρεται κυρίως, στο καθένα από τα τέσσερα πρώτα βιβλία της Καινής Διαθήκης, τα οποία, σύμφωνα με την παράδοση, έγραψαν στην ελληνική γλώσσα ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ο ευαγγελιστής Μάρκος, ο ευαγγελιστής Λουκάς και ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Τα βιβλία αυτά, διηγούνται τα γεγονότα της γέννησης, της ζωής, και του θανάτου του Ιησού, και εκθέτουν το περιεχόμενο της διδασκαλίας Του και τα κυριότερα δογματικά και ηθικά σημεία του χριστιανισμού.

Η ονομασία του φιλολογικού αυτού είδους προέρχεται από μια λέξη του αρχαίου ελληνικού κόσμου που πήρε νέο περιεχόμενο στο χριστιανισμό. Στην αρχαία ελληνική γραμματεία, η λέξη «ευαγγέλιο» που τη συναντάμε από τον 8ο αιώνα π.Χ. στα έπη του Ομήρου[1], έχει την έννοια της χαρμόσυνης αγγελίας κάποιας νίκης ή της αμοιβής που παίρνει ο κομιστής της αγγελίας ή και της θυσίας που προσφέρεται στους θεούς για τη χαρμόσυνη είδηση της νίκης. Μεταγενέστερα, στην αυτοκρατορική λατρεία των ελληνορωμαϊκών χρόνων, η μέρα της γέννησης του αυτοκράτορα θεωρείται «ευαγγέλιο».

Στον Χριστιανισμό, από το 2ο αιώνα και ύστερα η λέξη ευαγγέλιο άρχισε να δηλώνει και τα βιβλία εκείνα της Κ.Δ., που περιέχουν και αφηγούνται το γεγονός της νίκης του Χριστού κατά των δαιμονικών δυνάμεων με τα θαύματα, τις διδασκαλίες του, το θάνατο και την ανάσταση του. Έτσι οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων με τη λέξη ευαγγέλιο δηλώνουν είτε το λυτρωτικό μήνυμα της Καινής Διαθήκης γενικά, είτε τα τέσσερα βιβλία, τα «ευαγγέλια»[2], είτε το κάθε ένα από τα τέσσερα βιβλία ξεχωριστά[3].