Το να ‘σαι γονιός είναι το πιο απαιτητικό και δύσκολο «επάγγελμα». Ξοδεύεις τις περισσότερες ώρες απ’ τη μέρα σου για να περάσεις ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά σου και φυσικά να τα ευχαριστείς με κάθε τρόπο. Γονιός, βέβαια, δεν είναι μόνο αυτός που γεννά, αλλά αυτός που φροντίζει κι αγαπά ανιδιοτελώς ένα πλάσμα.
Κι όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί για κάποιους, για ορισμένους αυτό το πλάσμα είναι ιδιαίτερα τριχωτό κι έχει τέσσερα πόδια.
Είτε έψαχνες καιρό για να το βρεις, είτε βρέθηκε εκείνο –το σκυλοπαιδάκι σου– τυχαία στο δρόμο σου, είτε ήταν απόφαση που ανέλυες καιρό, είτε αυθόρμητη μα συνειδητοποιημένη απόφαση της στιγμής δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Εμείς –με το παιδί μου, εκείνο που γαβγίζει– βρεθήκαμε τυχαία. Εγκαταλελειμμένο, σε κακή κατάσταση και μάλιστα μες στη βροχή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να επικοινωνήσω με το φίλο μου, που τυγχάνει να είναι κτηνίατρος. Αφού του έκανε τους απαραίτητους κτηνιατρικούς ελέγχους καταλάβαμε κι οι δύο ότι δε θα άντεχε για πολύ ακόμα στο δρόμο, ήταν εξαιρετικά ταλαιπωρημένο. Και κάπως έτσι, ένιωσα πως τώρα πια είχα την ευθύνη του, ήμουν ο γονιός του, απέκτησα ένα παιδί που έπρεπε να τρώει στην ώρα του, να βγαίνει στην ώρα του για βόλτα και που τα βράδια θα κουλουριάζεται στην αγκαλιά μου.
Είναι μοναδικό το συναίσθημα να γυρνάς απ’ τη δουλειά και να σε περιμένει μια τέτοια υποδοχή. Να βλέπεις το σκυλάκι σου να χοροπηδάει, να τρέχει σαν τρελό και να κουνάει την ουρά του που, επιτέλους σε ξαναείδε. Πλέον δε σου λείπει η αγάπη, αφού αυτό το πλάσμα σου δίνει άπειρη. Μια μηχανή ευτυχίας κι αισιοδοξίας.
Ο σκύλος σου είναι πια το παιδί σου. Έχεις το άγχος του, το φροντίζεις και μια μικρή αδιαθεσία του σου χαλάει την ψυχολογία -κι ένα νάζι του στη φτιάχνει απ’ την αρχή. Κι είσαι κι εσύ, που αγαπάς το σκύλο σου όπως το παιδί σου, που μεγαλώνουν μαζί και δίνεις το καλύτερο μάθημα στο μικρό σου για την ανιδιοτελή αγάπη και τη φιλοζωία.
Δε διαφέρει και πολύ η ανατροφή τους, όπως το παιδί άλλωστε έτσι κι ο σκύλος θέλει να μάθει μέσα από εσένα. Είναι κομμάτι της καθημερινότητάς σου, ο πιο πιστός φίλος σου και συχνά ο φύλακας σου, εκείνος που σου βγάζει τον καλύτερο εαυτό σου.
Το ταΐζεις, το κάνεις μπάνιο, το χτενίζεις, το πηγαίνεις στο γιατρό, του κάνεις εμβόλια, είσαι από πάνω του όταν τύχει να αρρωστήσει, του δίνεις φάρμακα κι ανησυχείς μην πάθει κάτι, του αγοράζεις χαριτωμένα ρουχαλάκια και παιχνίδια, το «βαφτίζεις» και του βγάζεις διάφορα χαϊδευτικά, αποκτάτε κοινές συνήθειες, κοιμάστε αγκαλιά, στις σπάνιες στιγμές που το αποχωρίζεσαι φροντίζεις να πάει στα καλύτερα χέρια. Σε τι διαφέρουν όλα αυτά απ’ τους κανονικούς γονείς;
Τα ζώα δεν κρίνουν τους ανθρώπους· μόνο μαθαίνουν να τους αγαπούν και δεν τους προδίδουν ποτέ. Είναι η οικογένειά μας, μας ακούν κι επικοινωνούν μαζί μας, ακόμα κι αν δεν μπορούν να μας μιλήσουν. Καταλαβαίνουν τη χαρά και τη λύπη μας και γίνονται μέρος της.
Όπως είναι ευτυχία να έχεις ένα παιδί, έτσι είναι ευτυχία να έχεις ένα σκύλο, ένα τετράποδο παιδί, που σε αγαπά και σε χρειάζεται. Ένα πλάσμα που το πλάθεις εσύ και του δίνεις την καλύτερη εκπαίδευση. Άλλωστε, ο σκύλος σου είναι το παιδί που δε γέννησες ακόμα.
Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
