Τι σημαίνει να είσαι μαμά… χωρίς μαμά

«Κάποια μέρα, το περασμένο καλοκαίρι, τάιζα την κόρη μου στο πάρκο. Πριν λίγο καθόμουν και παρατηρούσα τον άντρα μου που έσπρωχνε τον γιο μου στην κούνια, και πριν από αυτό είχα δει μια νέα μαμά που καθόταν λίγο παραδίπλα από εμένα και τάιζε κι αυτή ένα κοpιτσάκι στην ηλικία του δικού μου. Μια μεγαλύτερη γυναίκα, η οποία υπέθεσα πως ήταν η μαμά της κοπέλας, έτρεχε πίσω από ένα αγοpάκι, επίσης στην ηλικία του δικού μου.

Τους κοίταζα ήσυχα καθώς η κόρη μου έπινε το γάλα της. Όταν το μωρό της άρχισε να δυσανασχετεί, η κοπέλα ρώτησε ανήσυχη «Τι να κάνω;». Η μητέρα της αμέσως πήρε το μωρό και είπε στην κόρη της «Πήγαινε τον Τζέικ στις κούνιες». Το πρόσωπο της κοπέλας έλαμψε. «Είσαι σίγουρη;».

«Απολύτως», είπε η ηλικιωμένη γυναίκα, καθώς έτριβε την πλατούλα του μωρού. «Θα το ηρεμήσω εγώ». Η κοπέλα και ο γιος της χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον και έτρεξαν προς την παιδική χαρά, ενώ η κυρία περπατούσε πάνω κάτω στο σημείο που καθόμασταν εμείς, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της για να το ηρεμήσει.

Κοίταξα το δικό μου μωρό και ένιωσα ένα τσίμπημα ζήλιας. Εγώ δεν έχω κανέναν να κάνει κάτι τέτοιο για εμένα. Η μητέρα μου πέθανε πριν από αρκετά χρόνια. Δεν ένιωσα φθόνο για τη συγκεκριμένη κοπέλα που είχε μητέρα, απλά κι εγώ όπως κάθε άλλη μαμά χωρίς μαμά, θα ήθελα να είχα ακόμα τη μαμά μου δίπλα μου, για αμέτρητους λόγους.

Θα ήθελα η μαμά μου να ξέρει ότι έχει έναν εγγονό. Αφού μπαινόβγαινε για έναν χρόνο στο νοσοκομείο, πέθανε όταν ο γιος μου ήταν 6 εβδομάδων. Η μητέρα μου είχε δύο κόρες. Ήταν δοτική με όλα της τα ανίψια. Θα την έκανε τρομερά χαρούμενη να έχει έναν εγγονό. Παρόλο που της πήγα τον γιο μου μια φορά να τον δει, προς το τέλος της ασθένειάς της, δεν ξέρω αν κατάλαβε ποτέ την επίσκεψή μας αυτή.

Θα ήθελα η μαμά μου να ξέρει ότι έχει μία εγγονή. Το κοpιτσάκι μου ήδη ντύνεται σαν μικρή κυρία. Μοιάζει πολύ στη γιαγιά της –είναι εξίσου όμορφη και νευρική. Κάθε της χαμόγελο είναι γλυκό και κάθε της κίνηση γεμάτη χάρη. Η μαμά μου κάποτε μου είπε, ότι “κουμαντάριζε τους ανθρώπους γύρω της με ένα της χαμόγελο”. Θα λάτρευε τη μικρή της σωσία.

Θα ήθελα η μαμά μου να μαγείρευε για εμένα όταν γέννησα τα μωρά μου. Ήταν εκπληκτική μαγείρισσα –από τις καλύτερες που ξέρω. Η μαμά μου μπορούσε απλά να δοκιμάσει κάτι σε ένα πάρτυ και να φτιάξει ακριβώς το ίδιο αργότερα στο σπίτι, χωρίς συνταγή. Θα της έδινε μεγάλη χαρά να ετοίμαζε κάτι γρήγορο και να το έφερνε στο σπίτι μου, όταν θα ερχόταν να δει τα εγγόνια της.

Θα ήθελα να μπορούσα να τηλεφωνώ στη μαμά μου κάθε φορά που φρίκαρα με τα μωρά. Θα ήξερε ακριβώς πώς να με καθησυχάσει και να με διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά. Αντίθετα, βασιζόμουν στο Google, σε φίλους και σε ό,τι βιβλίο για γονείς μπορούσα να βρω.

Θα ήθελα να μπορούσα να κλάψω στον ώμο της μαμάς μου κάθε φορά που ένιωθα εντελώς αποτυχημένη ως μαμά ή τις μέρες που ένιωθα χαμένη και μόνη. Θα με άκουγε και, κυρίως, θα με καταλάβαινε πραγματικά. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει όπως η μαμά σου.

Θα ήθελα τα παιδιά μου να έχουν έναν ακόμη άνθρωπο στη ζωή τους που να πιστεύει ότι είναι τέλεια. Κάποιον που να έχει υπομονή με τα ξεσπάσματά τους και να παίζει μαζί τους για ώρες χωρίς να δείχνει να κουράζεται. Η μητέρα μου ήταν καλλιτέχνης και μου έμαθε να ζωγραφίζω λουλούδια. Θα ήταν εξαιρετικά περήφανη αν έβλεπε το καλλιτεχνικό ταλέντο του εγγονού της. Στα όνειρά μου, βλέπω τους δυο τους σκυμμένους πάνω από ένα τραπέζι, με τη μαμά μου να καθοδηγεί το χέρι του στο χαρτί.

Κυρίως, όμως, θα ήθελα να πω στη μαμά μου πόσο πολύ τη θαυμάζω και τη σέβομαι. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο καταπληκτική γυναίκα είναι, μέχρι τη στιγμή που έκανα παιδιά. Η μαμά μου κατάφερνε άριστα να μεγαλώνει δύο μικρά παιδιά, να κουμαντάρει το νοικοκυριό, αλλά και να συνεχίσει τις σπουδές της προκειμένου να πάρει το πτυχίο της στην κλινική ψυχολογία. Αφιέρωσε την επαγγελματική ζωή της στο να βοηθήσει τις πιο δύσκολες κοινωνικές ομάδες: τους κρατούμενους και τους ψυχικά ασθενείς.

Αν είσαι μαμά χωρίς μαμά, καταλαβαίνεις απόλυτα όλα αυτά που θα ήθελα. Αν δεν έχεις μαμά έχεις ένα τεράστιο μαύρο κενό στην καρδιά σου, το οποίο ξέρεις ότι δεν θα γεμίσει ποτέ. Όμως κάθε μέρα, όταν κοιτάζω τα πρόσωπα των παιδιών μου, νιώθω την παρουσία της μαμάς μου και αυτό με ανακουφίζει. Τη βλέπω στη γλυκά της κόρης μου και στη φωτιά στο βλέμμα του γιου μου. Ελπίζω ότι όπου βρίσκεται το πνεύμα της, ξέρει πόσο περήφανη είμαι που είμαι κόρη της.»

Πηγή