Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κράτα στην ζωή σου, τον άνθρωπο που μπήκε και σε έκανε επιλογή του. Εκείνον που πάλεψε για εσένα, όταν το σκοτάδι σου ήταν βαθύτερο από το φως. Που έγινε αέρας για να αναπνεύσεις, όταν πνιγόσουν και δεν σε χωρούσαν οι τοίχοι..
Εκείνον τον άνθρωπο που γίνεται η δύναμή σου τις στιγμές της αδυναμίας. Που γίνεται το πείσμα σου τις στιγμές της παραίτησης. Εκείνον που ποντάρει σε εσένα, against all ods.. και για σένα φέρνει τα πάνω κάτω στις προβλέψεις του κόσμου που έμαθε να λέει πολλά και να κάνει λίγα.
Εκείνον τον άνθρωπο, που στα στραβοπατήματά σου, έκατσε πλάι σου και τα έκανε μαθήματα κι όχι κατηγορητήρια.
Εκείνον τον άνθρωπο, που έγινε η ηρεμία σου μέσα στην καταιγίδα και ο σίφουνας που ανακάτευε την ζωή σου κάθε στιγμή που βάλτωνες.
Εκείνον τον άνθρωπο, που προστάτευσε τη ζωή σου με τη σιωπή του και την ζέστανε με το χαμόγελό του. Που είχε τη δύναμη να κάνει βουτιά στα αβαθή της ψυχής σου και να την κανακεύει κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να στην σμιλέψει και να τη φέρει στα μέτρα του.
Εκείνον τον άνθρωπο που σιωπηλά, πρόσεχε κάθε αλλαγή σου, κάθε δισταγμό σου, κάθε φόβο σου! Που δεν στρογγύλευε τις γωνίες σου ακόμα κι αν κοβόταν δεκάδες φορές από αυτές.
Εκείνον, που όταν σου άπλωνε το χέρι του, δεν το έπαιρνε πίσω μόλις είχες αφεθεί σε αυτόν. Που δεν είχε το χέρι του αλειμμένο με λάδι..
Εκείνον τον άνθρωπο, που έγινε η έμπνευση, ο λόγος κι η αιτία, να γίνεις εσύ, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Κι όχι, ποτέ δεν θα είναι εύκολο να είναι ένας άνθρωπος όλα αυτά. Ούτε θα είναι εύκολο να είσαι εσύ όλα αυτά. Μα αυτό είναι στο τέλος της μέρας οι σχέσεις. Η προσπάθεια να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όχι η τέλεια, όχι η αλάνθαστη. Όχι η ιδανική. Η αληθινή!
Εκείνον τον ένα άνθρωπο που θα μπορεί να είναι καταφύγιο, παράδεισος και κόλαση μαζί, κράτα τον! Κράτα τον σφιχτά στην ζωή σου, με όποιον τρόπο μπορείς. Γιατί είναι εκείνος ο ένας άνθρωπος, που δεν θα σε πουλήσει. Που δεν θα σε προδώσει. Που στα δύσκολα θα μιλήσει με τις πράξεις του κι όχι με τα λόγια του.
Κι αν δεν τον βρεις, μην συμβιβαστείς. Μην παίξεις το παιχνίδι εκ του ασφαλούς. Μην ποντάρεις εκεί που πάνε όλοι. Κοίτα βαθιά μέσα σου, κατάπιε το ουρλιαχτό από το παράπονό ή τον πόνο σου, και προχώρα.
Μέχρι να βρεις εκείνον τον ένα, που θα ξέρει πότε το αγρίμι που κουβαλάς μέσα σου χρειάζεται χάδι κι αγκαλιά..
Πηγή: loveletters.gr
