Έγινε η ζωή μας, μια ψηφιακή μοναξιά, σε μια εικονική φυλακή..

Η προσωπική επαφή χάθηκε και όλα πλέον έχουν περιοριστεί μέσα σε οθόνες και άψυχα πλήκτρα, που σηματοδοτούν μία εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις κινδυνεύουν.

Οι γνωριμίες έγιναν καρδούλες σε ιστορίες, έγιναν αιτήματα φιλίας, έγιναν σχόλια σε λογιών – λογιών κείμενα και η σπίθα των ματιών, ένα κίτρινο ανθρωπάκι που κάνει ουάου.

Η μυρωδιά του δέρματος, του αρώματος, η αύρα και η προσωπικότητα, στριμώχτηκαν σε μερικές ίντσες παγωμένου γυαλιού!

Η επαφή και η φωνή χάθηκε και τη θέση της πήραν άψυχα μηνύματα, που δεν ξέρεις πάντα τον αποστολέα και μπορεί και να μην τον μάθεις ποτέ σου. Η κίνηση και η χάρη, τώρα αποκαλύπτεται σε βιντεοκλήσεις και η εμφάνιση των ηρώων, περνάει από δεκάδες φίλτρα, για να επιτευχθεί το επιθυμητό.

Μέχρι και το σeξ κατάντησε να γίνεται μέσα από μια οθόνη, κάνοντας ακόμη και αυτήν την υπέροχη στιγμή των ανθρώπων, να γίνεται μία χυδαία και ανούσια τραγωδία.

Τα γενέθλια και οι γιορτές καταργήθηκαν και οι επισκέψεις στα σπίτια πλέον είναι σπάνιο φαινόμενο. Ακόμη και ένα τηλεφώνημα έγινε είδος προς εξαφάνιση.

Οι ευχές πλέον δίδονται με τη μορφή ψεύτικων λουλουδιών και με ζωάκια που στέλνουν καρδούλες, τούρτες και όλα τα συναφή.

Πού είναι τα γλέντια τα παλιά και οι αγκαλιές, στις γιορτές των φίλων μας;

Όλα ψεύτικα. Όλα υποκατάστατα μίας εποχής που το άγγιγμα κατάντησε πολυτέλεια.

Τα παιχνίδια των παιδιών, που είχαν γέλια, τσακωμούς και σκηνές απείρου κάλλους, έγιναν συνδέσεις online με αγνώστους αντιπάλους. Η φύση, οι εκδρομές και τα υπέροχα μέρη του πλανήτη μας, πήραν και αυτά τη θέση τους μέσα στο εθιστικό αυτό μέσο.

Αντί να τα θαυμάζουμε από κοντά, αρκούμαστε σε μία καρδιά και ένα σχόλιο, χάνοντας πολύτιμες ώρες που θα μπορούσαμε να ήμασταν εκεί.

Οι θάνατοι και τα ατυχήματα, αντί για σιωπηλό πένθος, έγιναν άλλη μία εξαιρετική αφορμή, για την αθρόα αποκομιδή λαϊκ και έτσι γίνεται μια άτυπη μάχη, για το ποιος θα το βάλει πρώτος!

Οι αρρώστιες και γενικά οι δραστηριότητες, έγιναν αναρτήσεις και ο εκάστοτε εμπλεκόμενος, τελικά μένει ολομόναχος να το αντιμετωπίσει, απαντώντας σε σχόλια στο φωτεινό αυτό κατασκεύασμα.

Η ζωή μας πίσω από τις οθόνες. Η φωνή μας, σε φωτεινά πληκτρολόγια. Ο πόνος και η διασκέδαση, σε αναρτήσεις. Ο έpωτας και η επαφή, σε εικονικές συνευρέσεις. Οι φίλοι, αριθμητικά νούμερα αγνώστων! Οι βόλτες μας, έγιναν εσωτερική απομόνωση. Τα αγγίγματα, ψυχρές επαφές σε κρύο γυαλί!

Ήρθε για να φέρει την επικοινωνία και κατάφερε σε λίγα χρόνια να αποκόψει κάθε γέφυρα ανθρώπινης επαφής.

Η αποξένωση, μας χτυπάει πλέον πολύ δυνατά την πόρτα μας, και είναι η μόνη που την χτυπάει!

Όλοι οι υπόλοιποι, ταξιδεύουν στο διαδίκτυο! Ευτυχώς που κοιμόμαστε και μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε, πριν μας το πάρουν και αυτό!

[loveletters.gr]