Ο ρόλος της γιαγιάς στη ζωή μας είναι αναντικατάστατος

Άκου προσεχτικά τα λόγια, τις φιλοσοφίες, τις συμβουλές και τα γνωμικά της. Τη δεδομένη στιγμή ίσως να σου φαίνονται κουραστικά, υπερβολικά ως κι αστεία, ωστόσο, πίστεψέ με, θα έρχονται μέρες και στιγμές που θα επαληθεύονται και με το παραπάνω κι εσύ θα σιγοψιθυρίζεις: «Πόσο δίκαιο είχε, τελικά, η γιαγιά!».

Δυο μόνο συλλαβές που όταν, όμως, τις προφέρεις αισθάνεσαι πως είσαι ικανός να κινήσεις βουνά, να ξεπεράσεις φουρτούνες και κάθε εμπόδιο. Κι όλα αυτά γιατί η γιαγιά είναι στην ουσία ένα θαύμα. Ένα θαύμα το οποίο έχεις την τύχη να βιώνεις απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου, αφού είναι ένα απ’ τα πρώτα άτομα που θ’ αντικρίσεις. Θα αισθανθείς τη ζεστασιά και την αγάπη της και θα την ξεχωρίσεις πριν καλά-καλά ξεκινήσεις να αντιλαμβάνεσαι χρώματα κι εικόνες. Η μορφή της, όμως, σου είναι πάντα οικεία.

Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο σημαντικό ρόλο θα της επιτρέπεις να κρατάει στη ζωή σου. Αρχικά ίσως να το κάνεις από συμφέρον. Παιδί είσαι κι εσύ! Ποιο παιδί δεν αγαπάει κάποιον που του λέει σε όλα «Ναι!». Ποια γιαγιά χαλά χατίρια στο εγγόνι της; Στην πορεία, όταν ξεκινάς να αντιλαμβάνεσαι πόσο καλό σου κάνει ως άνθρωπο η επαφή μαζί της και πόση σοφία και γνώση σου αποφέρει η τριβή μαζί της τότε θα αντιληφθείς πόσο ουσιώδης είναι η ύπαρξή της στη ζωή σου.

Και κάπου εδώ αναπολείς το χέρι της, το τόσο απαλό, ελαφρώς ζαρωμένο και ζεστό της χέρι μπλεγμένο με το δικό σου, τότε όταν σου μάθαινε να διασταυρώνεις τη λεωφόρο. Τότε που σε πήγαινε στην παιδική χαρά, τότε που σε κρατούσε σφικτά στις βόλτες σας στα μαγαζιά, στα πανηγύρια, στις εκκλησιές. Τότε που το χέρι της γράπωνε απαλά το δικό σου, προκειμένου να σου διδάξει την τέχνη του να κρατάς την ξύλινη κουτάλα και να ανακατεύεις με μαεστρία το μείγμα του κέικ που φτιάχνατε μαζί κάθε Σάββατο και μοσχοβολούσε το σπίτι. Πόσο σου λείπει αυτή η μυρωδιά;

Η γιαγιά μας είναι το πιο κουλ άτομο στον κόσμο, με το δικό της τρόπο. Εκείνο που του εκμυστηρεύτηκες την πρώτη σου ζαβολιά, καθώς ήξερες πώς όχι μόνο δε θα σε μαλώσει, αλλά θα σε κάλυπτε κιόλας στους γονείς σου, αν χρειαζόταν. Είναι το άτομο εκείνο που έτρεχες όταν κτυπούσες τα γόνατά σου, εκείνο που πήγαινες κλαμένος όταν ένιωθες αδικημένος, που μίλησες για τον πρώτο σου έpωτα και σε συμβούλεψε στην πρώτη εpωτική σου απογοήτευση.

Η γιαγιά μας είναι ο σπόνσοράς μας όταν το χαρτζιλίκι μας γινόταν καπνός, το άτομο εκείνο που συγκινήθηκε κι έκλαψε όσο κανείς άλλος όταν αποφοιτήσαμε απ’ το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο και πλάνταξε στο κλάμα όταν φύγαμε για σπουδές. Η γιαγιά μας θα είναι αυτή που θα χαίρεται πάντοτε δυο φορές για εμάς και θα εξακολουθεί να μας κανακεύει όταν ακόμη θα έχουμε κι εμείς οι ίδιοι τα δικά μας παιδιά. Η γιαγιά μας είναι αυτή που θα μας προσέχει πάντοτε όπου κι αν βρίσκεται.

Αφιερωμένο στις γιαγιάδες που έφυγαν κι η απουσία τους μας καθόρισε, ωστόσο πάντοτε τις νιώθουμε κοντά μας και τις «καλούμε» για βοήθεια όταν τις χρειαστούμε!

Συντάκτης: Γαβριέλα Αγησιλάου Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή