Αυτό το «γεια» που δε λέτε πια πονάει

Αν αυτό δεν είναι απάνθρωπο, τότε τι είναι; Πώς γίνεται όλα σου τα συναισθήματα να εξαλειφθούν μέσα σε λίγες ώρες, σε λίγες μέρες, μετά από όλο αυτό το δέσιμο κι όλα όσα έχετε περάσει μαζί; Και με τις αναμνήσεις που δε φεύγουν, τι γίνεται; Τις ξεχνάμε κι αυτές; Μπα, δεν πάει έτσι.

Κι άντε πες πως όλα αυτά με τον καιρό έχεις καταφέρει να τα διαχειριστείς. Όσο κι αν πονάει, έχεις αποδεχτεί ότι δε θα είναι ούτε το πρώτο μήνυμα που θα στείλεις μόλις ξυπνήσεις ούτε το τελευταίο που θα διαβάσεις πριν κοιμηθείς. Έμαθες μάλιστα ότι πρόσφατα προχώρησε στη ζωή του, το ίδιο λοιπόν προσπαθείς να κάνεις κι εσύ. Ήταν επόμενο και φυσιολογικό να συμβεί κι αυτό κάποια στιγμή, οπότε κομπλέ.

Τι γίνεται, όμως, όταν τον δεις ξαφνικά στο δρόμο; Όταν εκεί που είσαι μέσα στην αφηρημάδα με ακουστικά στα αυτιά, οι σκέψεις σου ταξιδεύουν κι όπως γυρνάς τυχαία κι ασυναίσθητα το βλέμμα σου, πέφτει πάνω στην πρώην σου σχέση;

Μα τον Θεό, τέτοιο χτυποκάρδι όχι στο Beverly Hills, ούτε όταν τρέχεις να προλάβεις λεωφορείο ενώ πριν λίγο είχες τσακίσει πιτόγυρο. Η καρδιά σου πάει να σπάσει, θέλεις να τη χτυπήσεις και να πεις «χαλάρωσε κι εσύ, ρε γ@μώτο, δε βοηθάς», αλλά δύσκολα. Είναι αστείο το πόσες χιλιάδες σκέψεις μπορεί να κάνει το ανθρώπινο μυαλό μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, με μοναδικό ερέθισμα το να δει μπροστά του έναν άνθρωπο.

Τα σενάρια, λοιπόν, πάνε κι έρχονται. Τι να πεις, τι θα σου πει, ποιος θα χαιρετήσει πρώτος, να το παίξεις κουλ ή όχι; Να ρωτήσεις τι κάνει, να πεις πως σου έλειψε, να ρωτήσεις για το καινούριο του αμόρε; Να τον κοιτάς στα μάτια, ή θα διαβάσει όσα θες να κρύψεις; Κι αν δεν τον κοιτάς εκεί τον άλλον, πού θα τον κοιτάξεις; Όχι εκεί, θα δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, δεν πρέπει.

Έλα, όμως, που πριν προλάβεις να κάνεις εσύ τη θαρραλέα κίνηση και να χαιρετήσεις, ο άλλος ενώ σε έχει δει, γυρνάει κατευθείαν το βλέμμα αλλού και προχωράει, μέχρι να απομακρυνθείτε τελείως. Τι στο καλό; Τι ήταν αυτό τώρα; Εντάξει, οκ, έχετε χωρίσει, είναι γνωστό πλέον. Πες ότι όντως ήθελε να αποφύγει εκείνη την άβολη συζήτηση. Ένα «γεια», όμως, θα του έπεφτε ο kώλος αν το έλεγε;

Κι αρχίζεις κι αναρωτιέσαι, κι από εδώ και πέρα μέχρι το βράδυ με τα φιλαράκια σου θα αναλύετε αυτό το σκηνικό. Φυσικά και θα αρχίσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου. Γιατί δε βρήκες το θάρρος να τον σταματήσεις και να του πεις στα ίσα γιατί φέρεται έτσι, ή, γιατί ακόμη νοιάζεσαι, ενώ εκείνος προφανώς κι όχι. Αλλά γιατί να αντιδράσει έτσι; Λες να μη θέλει να σε δει; Μα καλά, γιατί να μη θέλει να σε δει; Ας μην ξεχνάμε στην τελική ότι η δική σου συμπεριφορά ήταν υπόδειγμα συντρόφου, ενώ εκείνου σε καμία περίπτωση. Δηλαδή εμ κάνει τη μ@λακία, εμ έχει το θράσος να απαξιεί και να μη γυρνάει καν να σε δει;

Τι είσαι για να σου φέρεται κάποιος έτσι; Και κυρίως, γιατί το ανέχεσαι; Το να μη θέλει κάποιος να σε δει ή να κάνει πως δε σε βλέπει, είναι δικαίωμά του. Μετά από αυτό, υποχρέωσή σου είναι να το σεβαστείς και κυρίως, να μη σε νοιάζει, να μη σου χαλάσει τη διάθεση, γιατί δεν αξίζει και το ξέρεις. Επίσης, αν σου φέρθηκε κάποτε άσχημα κι εσύ αντί να τον στείλεις στη μάνα του κατευθείαν, ασχολείσαι ακόμα, θέλεις να τα ξαναβρείτε και σε στενοχωρεί ό,τι κι αν κάνει, μάλλον πρέπει να κάνεις μια επίσκεψη στην αυτοεκτίμησή σου, με την οποία προφανώς κι έχετε χαθεί.

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: όταν κάποιος σου φερθεί άσχημα κι άδικα, μπορείς να τον κατηγορήσεις για τη συμπεριφορά του. Όταν, όμως, σε στενοχωρεί και συνεχίζεις να επιμένεις σε έναν άνθρωπο που επανειλημμένα σου απέδειξε ότι η αξία του προς το πρόσωπό σου είναι μηδαμινή, τότε το μόνο άτομο που μπορείς να κατηγορήσεις είναι ο εαυτός σου. Εν ολίγοις: φταις για το πώς μου φέρθηκες, φταίω για το πώς το αντιμετωπίζω.

Λάθος ανθρώπους θα γνωρίσεις πολύ περισσότερους από όσους ήλπιζες να συναντήσεις. Αν μπορείς να κάνεις κάτι για να προφυλάξεις τον εαυτό σου απ’ το να μην την πατάει συνεχώς με τον ίδιο τύπο ανθρώπου, είναι να μην ξεχνάς. Τι έκανε, ποιος το έκανε, πότε και γιατί. Έτσι, όταν βλέπεις παρόμοιες συμπεριφορές, να μην τις προσπερνάς επειδή θες ντε και καλά όλα να είναι τέλεια. Να τις παρατηρείς και να ξεκινήσεις αυτομάτως να ψάχνεσαι για αλλού.

Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή