Το ελληνικό χωριό με τα πέτρινα γεφύρια, τα κρυστάλλινα ρυάκια, τα λιθόκτιστα καλντερίμια και με ένα από τα γηραιότερα πλατάνια στην Ευρώπη!

Διασχίζεις το χωμάτινο μονοπάτι, στρωμένο με πορτοκαλοκίτρινα φύλλα δέντρων που θροΐζουν σε κάθε βήμα. Τρεχούμενα νερά, που παρασύρουν στο πέρασμά τους φύλλα δέντρων και μικρά κλαράκια, παίζουν το soundtrack στο παραμυθένιο σκηνικό. Ένα σκηνικό τόσο ειδυλλιακό, που περιμένεις να αντικρίσεις μια νεράιδα πίσω από κάθε στροφή του μονοπατιού που ελίσσεται ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Τόσο μαγικό, που δε θα μπορούσε να βρίσκεται παρά στο βουνό των θεών. Και το βλέπεις από μακρυά. Κρυμμένα μέσα στις πυκνές φυλλωσιές, τα πέτρινα σπίτια εισπνέουν και εκπνέουν διαδοχικά την υγρασία του χειμώνα.

 

Εδώ δεν υπάρχουν γειτονιές. Η Τσαγκαράδα έχει ελάχιστα από τα βασικά γνωρίσματα ενός χωριού. Απλωμένη κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, επιτρέπει στη γόνιμη φύση του βουνού να υψώνει τα δικά της φράγματα ανάμεσα στα κτίσματα, τα δικά της όρια ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στην τουριστική ανάπτυξη και την αληθινή ψυχή του τόπου. Αγιος Στέφανος, Αγία Κυριακή, Αγία Παρασκευή, Ταξιάρχες. Κάθε συνοικία και μια ξεχωριστή οντότητα.

Τριγύρω του, υπέροχες καστανιές, αιωνόβια πλατάνια, πέτρινα τοξωτά γεφύρια και κρυστάλλινα ρυάκια που δίνουν χρώμα στο υπέροχο χωριό, με τα πέτρινα παραδοσιακά αρχοντικά, τις κεραμιδένιες στέγες και τα λιθόκτιστα καλντερίμια, που δίκαια διεκδικεί τον τίτλο του ομορφότερου χωριού του Πηλίου. Η δημιουργία της Τσαγκαράδας ξεκίνησε από τον 16ο αιώνα, όταν κάτοικοι από την παραλία της Καραβοστασιάς ήρθαν εδώ να κρυφτούν από τους πειρατές – εξ ου η τάση για απομόνωση ήταν και παραμένει ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων εδώ.

 

Τον 18ο αιώνα ανέπτυξαν βιοτεχνία με μεταξωτά και σκουτιά και στα μέσα του 19ου αιώνα άρχισαν να φεύγουν, κυρίως για την Αίγυπτο, όπου πρόκοψαν και στη συνέχεια ευεργέτησαν τον γενέθλιο τόπο τους. Κτισμένη σε υψόμετρο πεντακοσίων μέτρων, η Τσαγκαράδα αγναντεύει από ψηλά το σημείο όπου τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου ακουμπούν στη γραμμή του ορίζοντα. Τα λιθόκτιστα καλντερίμια της που οδηγούν σε πλακόστρωτες πλατείες με παραδοσιακά καφενεία που σερβίρουν ελληνικό καφέ στη χόβολη και ντόπιο τσίπουρο και οι περίτεχνες σκαλιστές κρήνες της που αναβλύζουν το καλύτερο νερό του κόσμου συνθέτουν την εικόνα ενός χωριού ξεχασμένου στο χρόνο. Σε μια από αυτές, στην Πλατεία της Αγίας Παρασκευής, κυριαρχεί ένας θεόρατος πλάτανος που σύμφωνα με τους δασολόγους η ηλικία του ξεπερνά τα 1.000 χρόνια.

 

Θεωρείται ένα από τα γηραιότερα πλατάνια της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Με περίμετρο 15 μ. (και μια κολόνα να στηρίζει το θηριώδες κλαρί που έχει παραστρατήσει), βάζει εδώ και χρόνια την ομώνυμη πλατεία στον τουριστικό χάρτη και ορίζει τα βήματα.

 

Η κώμη του δε είναι τόσο μεγάλη ώστε είναι δυσχερής η μέτρησή της. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ρίζες του φτάνουν τα τέσσερα μέτρα κάτω από το πλακόστρωτο της πλατείας. Λέγεται ότι η μακροζωία του οφείλεται στις πηγές πάνω στις οποίες έχει απλωθεί. Μάλιστα, το καλοκαίρι του 2015, ο συγκεκριμένος πλάτανος επιλέχτηκε από το πανευρωπαϊκό πρόγραμμα «Playing the monumental trees of Europe» ως ένα από τα πέντε μνημειώδη δέντρα της Ευρώπης που συμμετείχαν στο πρόγραμμα. Εδώ θα συναντήσετε και την ομώνυμη εκκλησία του 1719, που ανακαινίστηκε το 1909 και έχει ενδιαφέροντα νεοκλασικά στοιχεία. Φεύγοντας από την πλατεία όρεξη για εξερεύνηση να έχετε, και οι διαδρομές είναι άπειρες.

 

Λιθόκτιστα δρομάκια οδηγούν στο δάσος, σε παραμυθένια ξέφωτα, σε χρωματιστούς κήπους, περνώντας δίπλα από περίτεχνες σκαλιστές κρήνες, μυρωδάτα περιβόλια και όμορφα ξωκλήσια, μισοκρυμμένα πίσω από πυκνή βλάστηση.

 

Κάθε στροφή και μια έκπληξη, κάθε πορτοκαλί φύλλο που τρίζει κάτω από το επόμενο βήμα σας και μια βαθιά ανάσα, που γεμίζει τα πνευμόνια με ένα υπέροχο άρωμα βουνού.

 
Πηγή

Κοινοποίηση στο Facebook